tükendiğinizi fark ettiğiniz anlar

Genelde uzun süren ve mental olarak yorucu bir süreçten sonra gelen anlardır benim için. Her şeyden kaçmak istediğim, pili bitmeye yakın yavaş ve tekleyerek hareket eden oyuncaklar gibi olduğum, "biraz yorgunum bu aralar." cevabı ile geçistirdiğim anlardır aynı zamanda.

Her gün sabah uyandığında üç saat boyunca hiçbir şey yapacak gücü kendinde bulamama, öylece durma ve sürekli ağlama hâli…Gece uyumadan önce tavana bakarak “bana ne oldu, kendime ne yapıyorum?” diye düşüncelere dalmak…Sonra bir gece ben her anlamda bittim sanırım farkındalığı, bundan sonra ne yapacağım düşünceleri…Yaşamak zor. Bu hâlde yaşamaya devam etmek de çok zor çünkü sanırım ben gerçekten bittim.

Medyanın bize bir aralar sürekli bahsettiği öğrettiği bir söz vardı: metal yorgunluğu. 60'lık ninesinden 70'lik dedesine bu kavramı herkesin öğrenebilmesi sağlandığında istenildiğinde oluyormuş fikrinin tezahürü olmuştu 5-6 yıl önce

Metal yorgunluğu: metallere yapılan bası sonucu işlevini yitirmesi, halk arasında yalama olmak diye de geçer

Ben de öyle masa başında otururken ara ara yalama yapıyoruz necdet diye söylenirim. Galk az tur at da gel, vidaların açılsın. Bi yalama oldu mu daha işlemez o saatten sonra Allah muhafaza. Tüm suçun temelinde bu metal yorgunluğu yatıyor: çok çalışmayın yalama oluyor

kafama 1 (bir) bilgi daha giremiyor. Efendim açar mısınız kapıyı lütfen?