Bahçeli taksi'nin hemen yanındaki inşaası yarım kalmış binadadır. 3. caddede bulunur. Ben nereden bulacağım orayı derseniz 2. caddeye gittiğiniz bir gün celt irish pubdan sağa yukarı doğru yokuşu tırmanabilirsiniz, 3 dakika sonra hemen solunuzda kalacaktır
Denilince aklıma "Istanbul'da Sonbahar" şarkısının geldiği mevsim. :)
Dizlerinde huzur bulduğum <3
Birincisini çok severek izlemiştim. Her bir sahnesi beni çok etkilemişti. Bu yüzden ikincisinin çıkmasını heyecanla bekledim. Lady Gaga'nın da filmde olacağını düşünerek güzel olacağını umdum. Sınav da bitince gitmeye karar verdim. Etraftan güzel olmadığına dair çok fazla şey duydum. Zaten puanı da pek yüksek değildi ama yine de ümidim kesilmedi. Sonunda bugün gidince söylenenlerin gayet doğru olduğunun farkına vardım. Bu tür için müzikal konsepti pek beğenemedim. Açıkçası filmin türünün ne olduğunu da anlayamadım. Google'da yazdığı gibi gerilim kesinlikle değildi. 2 saat boyunca hiçbir yere varamayan mahkeme sahnelerinden ibaretti. Gitmeyi düşünenler varsa gitmesinler. O parayla ve zamanla çok daha kaliteli vakit geçirilir. Ben ettim siz etmeyin dostlar! :((
Sonra kuytu bir sokakta başımı duvara yaslayıp hüngür hüngür ağlarken yakalayabiliyorum kendimi.
O kadar da hızlı yaşama be yavrum,madalya mı taktılar?
Sisi sendromunun ben evveliyatını skm.
Toplu hikayeler isimli oyunu izleyin,kavram hakkında yeniden konuşalım.
'Varlığının dünyaya bedel olduğu yegâne iki insandan biri.'
Bugün sanat eseri dediğimiz neredeyse hiçbir şey birey için değildi.
Sistin şapeli'ndeki eserler kimsenin sikinin keyfi öyle istediği için yapılmadı.
Kilisenin ve Hristiyanlığın ne kadar da görkemli olduğunu anlatmak için üretilen işleri bugün ayıla bayıla izliyoruz ama işin aslı hiç de öyle değil.
Para karşılığinda fresk çiziyorlardı.
Aynen knk,halk bilinçlensin diye. :)
Sanat günümüzde doğal olarak evriliyor,olması gerektiği gibi.
Şu anda bile tamamen krem tabakaya hitap eden işler var.
Bunun yanında düzenli olarak ziyaret edebildiğimiz işler,sergiler de var.
Dünyaya anlam yükleme çabası insanoğlunun yegane özelliği olduğundandır ki sanat önce birey,sonra doğal olarak toplum içindir.
Art terapi beni hayata yeniden bağlayan şey.
Yani Sanat kimse için değil,benim için.
Konu kapanmıştır.
Aşık olup hayatinızın ortasına sıçmak için en ideal mevsim.
Bu adamı günahım kadar sevmem ama devlet tiyatrolarının başına geldiğinden beri verim arttı gibi bir kanaatim var.
Americano
'Her sökük taşında bir anı'm,söz'üm,kahkaham,gözyaşım,hüznüm,sevincim,
üniversite yıllarım var.' dediğim kaldırımlardır.
Stajyerlikte beni şaşırtan bir başka şey de hastaların gerçek birer vaka oluşudur.
Mesela ders çalışırken örnek vakada yazıyor ki "65 yaş kadın hasta, 7 yıldır nsaid kullanıyor."
Böyle yazınca sanki çok sofistike bi olay gibi geliyo
servise bi gidiyosun senden benden bi teyze sinirli sinirli bakıyo, kullandığı ilaçların adını bilmiyo, soru soruyosun "ne bileyim ben" diyo. Sen orda mide ülserini, mezenter iskemisini düşünüyorsun, kafanda arka planda bi sürü olasılık hesaplıyosun, hastanın kendinden haberi yok
Yani demek istiyorum ki vakaya çalışmak up to dateten makale okumak gibi "vay anasını neymis ya bu tıp" dedirtirken hastayla konuşmak googledan "migdede ciban. Cikmasinedir" diye aratmak gibi hissettiriyor
Toplumun ahlaki çöküşünün bariz örneklerinden. Kimse iyimser olmasın ahlaki çöküş kolay düzelecek bir şey değildir öyle ki tarih öylesi nesillerin ızdıraplarıyla doludur..
Bu öyle bir şey ki nesillerin kendini imhası anlamı taşır.
Ama şunu da bilmekte fayda var kimse bu tür olayların sebebine eğilmiyor, işin kötüsü bağırıp çağırıp sebeplerin önde savunucusu olmak takdire şayan (!) bir düşünce...
Uzun zamandır Manga dinleyen biri olarak, kardeşimden bu sene öğrendiğim bir Manga şarkısı. Sınavın az kaldığı şu sıralar çıkmış çözerken dinlemek bayağı iyi gidiyor. ÇS'de çalışırken dinlenmesi önerilen şarkılardan. Bir anda sandalyemden kalkıp şarkıyı söyleyesim geliyor. Tüm GÜTF Sözlük yazarlarına önerimdir. :)
çocuk hastalıkları servisinde klinik doktor olarak çalışan bir doktor olarak geçtiğimiz ayda yaşadığım servis anılarımdan bazıları şu şekildeydi
1.anımda 18 yaşında bir annenin ilk gebeliğinden doğan 3.5 aylık bebeği çok uzak bir akrabasına emanet ederek servisten 4-5 saat uzaklaştığını fark ettim. Bebeğin servise yatışının ilk 4-5 saati üstelik de bebeğe ait ne bir bez ne bir mama ne de yedek tek bir kıyafet bırakmış.
Pediatri asistanı sayısının zaten yetersiz olduğu ülkemizde sorumluluğum artmışken servisteki ayak işlerini yetiştirip hastalarla ilgilenmeye çalışırken bir de bu durumu fark ettim. ilk başta bebeğe mama ayarladım. Sonrasında da sürekli odasına girdim çıktım, annesi hiçbirinde yanında değildi. üstüne bezinden sıvı taştığını gördüm. Bebeğe bez ayarlamaya çalıştım ama maalesef bulamadım. O gün işlerim bitmedi ve geç çıktım. Sonraki gün annesinin bebeğine meyveli yoğurt yedirdiğini gördük. Bebek 3.5 aylık üstelik de mama mutfağından maması geliyor. O bebeğe serviste kaldığı süre boyunca kendi kardeşimmiş gibi baktım. Hep çok sevdim. Ama taburcu olup uzak bir şehrin uzak bir ilçesine gittiğinde de çok üzüldüm. Aklımın bir köşesinde hep olacak bebişim.
2.anımda kronik hastalığı, arrest öyküleri olan ancak bilinç kaybı olmayan küçük bir kızımdan kan gazı almaya gittiğimde bebeğim bana yastığının altından çıkardığı bilekliği hediye etti. 10.kat çocuk servisinde tek başıma nöbetçiydim ve istifa düşündüren o nöbetlerden birini 0 uyku ile tutarken beni motive eden tek şey kolumdaki bilekliğimdi.
3.anımda küçük kız kardeşimi çok özlemiştim ve ona benzeyen bir hastam o gün servise yattı. Ona sarıldım kucağıma aldım sohbet ettim... sonra birbirimize oje sürdük.
4.anımda eylül ayında 2 hafta servisimizde yatan çok güçlü küçük bir kızım eylülün son gününde beni ortopedi polikliniği önünde beklerken gördü. Yanıma gelip geçmiş olsun dedi ve onun geçmiş olsun dileği bana iyi geldi.
5.anımda kemik iliği nakli olmuş küçük bir oğlumun hastalığının nüksettiğini ve tedaviye yanıtsız olarak görülüp eve gönderildiğini öğrendim.
6.anımda ise tüm bunları yaşadığım serviste farklı farklı zamanlarda uzun yatışları olan bir bebeğimin vefat ettiğini öğrendim.
İyisiyle kötüsüyle doktor olarak hayatına dokunduğumuz her hastamız hayatımız boyunca anılarımızda yer edinecek. İyi şeyler, iyileşen hastaların ismi çoğunlukla uçup gidiyorsa dahi kötü hastalar bir ömür isim soyisimleriyle aklımıza kazınmaya devam edecekler.
Ölen çocuklar, çarşafa sarılıp morga indirilen bebekler, kanser tanısı alan bebişler, tavuk yemesine izin vermediğim için ağlayan lösemili çocuklar, ihmal edilen bebekler, benimle tartışıp üzerime yürüyen hasta yakınları, beni ağlatan aileler...
Sıradan bir insanın ömründe yaşayamayacağı dramı 1 senelik hekimlik hayatımda çoktan edinmiş oldum. Adını unutamadığım tüm çocuklarıma rağmen iyi ki bu işi yapmaya devam ediyorum. Tüm çocukların hayatına dokunmam hiçbir zaman mümkün olmayacak ancak hayatına dokunduğum, dokunamadığım tüm çocuklarımı çok seviyorum.
Hastalarla konuşma kısmı beni saatlerce ayakta durmaktan daha çok zorlamıştır. Bilmiyorum belki benim fazla empati yapmamla ilgilidir ama yine de insanların çaresizliğine her gün bu kadar yakından şahit olmak çok üzücü.
75 yaşında 3 gündür serviste yatan, daha tanısı konmamış, çok konuşkan, kıpır kıpır bir amca vardı mesela. Anamnez alırken sorularımıza istatistiki cevap veriyordu. "İshaliniz var mı?" "Binde bir" "mideniz ağrır mı?" "Binde bir." Hikaye sonunda biz Malignite tanısı alacağını biliyorduk ve o da bunu seziyordu.
Servisteki son günümüzde onunla sohbet ediyordum, sohbet bitti ve ben de odasından gittim. 1-2 dakika sonra kapısına çıkıp bana seslendi, hakkınızı helal edin ile başlayıp bir veda konuşması yaptı.
Sonradan merakımızdan gidip öğrendik, akciğer ca teşhisi konmuş. Zor bir süreç olacak onun için ama maalesef bir yıldan fazla yaşaması çok mümkün görünmüyor.
Yaşamının son zamanlarını daha güzel geçirmeni isterdim "binde bir" amca. "İyi ki varsınız." derken gözündeki çaresizliği hayatım boyunca unutmayacağım.
Okula ilk geldiğimde hiç beğenmediğim çayın tadı her geçen gün daha da lezzetli gelmeye başladı. Akşam 5-6 gibi içeceksin, yanında da sevdiğin birkaç kişi olacak. Çayın tadı lezzetine alıştığımdan mi güzel gelir yoksa yaşanmışlıklar biriktikce mi güzelleşir bilinmez. Çayı güzel yapan şey belki de birlikte içtiğin kişilerdir. Daha lezzetli çaylar içmeniz dileğiyle, çayla kalın sevgili yazarlar! :)
Ülkemizin gündeminden ne yazık ki hiçbir zaman düşmeyen, nicelerini duymadığımız ve yine ne yazık ki hiçbir zaman bitmeyecek olduğunu düşündüğüm, bitmesine dair ümidimin kalmadığı üzücü bir mesele. Dilerim ki bir gün son bulur. Ahmet Hamdi'den esinlenerek tüm kadinlar için bir dörtlük yazdım:
"Uzak, çok uzağız şimdi ışıktan
Kadın gülüşünden, aşk ve insanlıktan
Hissetmeyen vücutlar olduk topraktan
Hâlâ düşünen, güzel seven var mı?"
Bu her zerresiyle bir varoluş meselesiyken benden vazgeçmemi ve kabul etmemi istiyorsun.
28 Eylül'de oynanan o oyuna ben de gitmiştim. İzlerken birçok sahnede tüylerim diken diken oldu. Doğrusu giderken bu denli etkileneceğimi düşünmemiştim. Kitabını da çok önceden okumuştum. İzlerken müsait bir zamanda yeniden okumaya karar verdim. Jean Valjean'ı oynayan oyuncuya bayıldım. Her bir anı mükemmel canlandırdı. Sahnenin kullanımı, her şey çok güzeldi. İnsan varlığının ve adalet kavramının incelikle işlendiği kitabın harika ve etkileyici sahnelenmesi olmuş. Biraz daha önde olabilseydim daha iyi olacaktı. E o da benden kaynaklı olmuş biraz. Oyuncularin mimiklerini daha net görebilmek isterdim. İkinci kez gitmek isteyeceğim bir oyun oldu. :)
2023 yılında ortaokul ve lise arkadaşımın adının anıtsayaç'a eklenmesiyle beni çok yoran bir durum haline gelmiştir. Elimden bir şey gelmediği gibi açıklaması olmayan korkunç bir durumu tekrar tekrar hatırlamama sebep oluyor.
Tam 1 sene cezası verilmedi katilin. Sonra müebbet hapis cezası aldı. Ceza günü yaptığı açıklamaları okurken boğazım düğümlendi.
Hayat bu kadar kısaymış ve hayat bu kadar kolay bitebilirmiş. Böyle olmamalıydı
Aniden sebepsizce gelen şans eseri ölüm. Hayalleri, ümitleriyle yitirdiğimiz kadınlar, kadınlarımız... Sadece tenha sokaklarda değil her yerde yaratılan korku. Oysaki etrafında onlarca kişi varken 13 kez bıçaklanabiliyormuş, yardım isterken sürüklenerek surlara çıkarılabiliyormuş insan. Yardım çığlıklarının duyulmadığı olur da duymazdan gelindiği de olur muymuş? Artık düşünmemeye, sorgulamamaya yalnızca eve vardığımıza şükretmeye alıştırıldık. Kadınlar dehşeti bugün yaşamadı. Sizler dehşeti bugün duydunuz.
Ortalık iyice sirke döndü. Psikopatlar, antisosyaller, suça meyilli kim varsa elini sallaya sallaya geziyor. Şansa yaşıyoruz.
En üzüldüğüm de ileride alışacağız ve bunlar sanki muhtelif olaylarmış gibi gelmeye başlayacak.
serdar kula hocamızın dersinden çıktığımızda aklımızda birçok bilginin kalması gerekirken kalan tek bilgidir:
O FEMORAL NABIZ B A K I L A C A K !!!
https://gutfsozluk.com/kotu-iliski-vs-yalnizlik---37317Tanım:ilişkisel bağlamda mukayeseye gitme maksadıyla açılmış durum farkındalığı başlıklarından biri.
Hangi yalnızlık?
1000 kişinin aynı anda aktığı hastanedeki mi,gece bastıran mı,sadece duşta ağlayabildiğin mi,sol gözünden artık yaş akmamasına sebep olan mı?
Hangisi?
Bunlar yanında biri olunca geçecek mi?
Ben söyleyeyim,geçmeyecek.
En fazla Şahitli bir yalnız olacaksın.
Kötü ilişkiyi büyük konuşmak istemiyorum ama asla seçmem.asla.
Benlik tanımını kendin üzerinden yapmaya çalışan insan ötekinin tanımını da öteki üzerinden yaparak kendini kavram karmaşasından koruyor.
Ötekinden çocuğum olmadığı müddetçe her zaman yabancı olacak ve ondan vazgeçmemek için sebebim o izzet ikramda bulunmadıkça olmayacak.
Sorulması gereken soru ötekinin,benin ve bizin ne olduğuyla beraber ne olmadığı.
Dağılalım.
Tamam kanka,sen gitme.
Olur kanka,sen ders çalış.
Tmm canım,sıkıntı değil.
Hmmm,anladım,tabi yetişmiyorsa otur çalış.
:)
Anla kanka,kıçının üstüne oturdukça oturacaksın.
Hayallerinin hiçbirini yapamadığın gibi gün geçtikçe köreleceksin.sadece mutsuz olsan amenna,huzurun da kaçacak.
Dünyaya bombok bir pencereden bakacaksın.
Tmm knk,önemli olan sözlü tabi. :)
Tanım:seçimdir. tıpkı hayat gibi,vazgeçemediklerinde ölçtüğündür.
Tıp fakültesi lisans eğitimini sürdüren öğrencilerin herhangi bir stajdan tamamen başarısız sayılması sonucu kendilerini içinde buldukları durum.
Ve bunun yanında her şeye rağmen kendi içinde birden fazla avantaj barındıran durum bilgisi de diyebiliriz.kıpssss :)
T1:5.sınıf bükücü bölüm sonu canavarı.
T2:Hala 4.sınıf olduğum(irregülerim),yapmak istediğim çalışmalara doymadığım,insan gibi düzenli bir yaşam sürebileceğim senelerin sonuna geldiğimi fark ettiğim ve tiyatro temsillerine,sergilere,yürümeye,okumaya,sohbet etmeye;özetle memnuniyetimi,huzurumu kaybetmeden hayatımı sürdürmeye karar verdiğim için çalışmadığım sınavdır.
5.sınıf olan arkadaşlarım tus çalışıyor ve haftasonlarıma eşlik etmiyorlar.
Hepimiz seçimlerimizin ve kaderimizin sonucunu yaşarız.ben kendi kıyametimi,sonumu,dibimi birkaç ay önce gördüm.
Haliyle seçimlerim de ona göre şekilleniyor.
Tus mu?
Hallederiz.
Evet,yeterince ucubeyim.
Bu arada buna ben karar vermedim.arkadaşlarım karar verdi.
Bana kalırsa dünyanın en güzel kadınıyım.
