Her ne kadar gözardı etsek de günün birinde kendilerini ufak tesadüflerle hatırlatan, geçmişin tozlu raflarından (amma edebiyat yaptın be) bizlere gülümseyen adeta kayıp zaman hatıralarıdırlar. Konuşulması gereken fakat bugüne kadar konuşulmamış bu sorunu bi çözüme kavuşturmak şart olmuştur. İlk yapılması gereken sorunun temellerine inmektir. Biz yazarların artık utanmadan sıkılmadan bu ayıbı her yerde konuşabilmesi gerekiyor. Aksi takdirde çalınan bunca çocukluğa en az bi bu kadarı daha eklenecektir.
Evet efendim sorunun temelleri… Neler olabilir diye bi çocukluğumu gözümün önüne getirmeye çalışıyorum da hepimizin hemfikir olacağı ilk seçenek olarak misafir çocukları geliyor aklıma. Bu konuda bana katıldığınızdan hiç şüphem yok. 2 çay kahve içip sohbet etmeye gelen aile dostlarımızın mızmız çocuklarının ağlamaları sonucu kimi zaman bizim kendi kafa karışıklığımızdan, kimi zaman annemizin kandırmalarından kendi ellerimizle teslim ettik o oyuncakların bir kısmını. Ama bunu yaptığımızda öyle küçük öyle masumduk ki… Büyüyünce hafızalarımız bu kirli anları silmeyi tercih etti. Bu yüzden bilemedik kıymetlilerimizin şimdi hangi ellerde olduğunu.
Özel olarak bu sorunun çözümünü mızmız ve her gördüğü oyuncağı isteyen misafir çocuklarını yok etmekte şey pardon eğitmekte görüyorum. Yarın bir gün içimizden biri makus talihin bir oyunuyla mızmız çocuk ebeveyni olabilir. Bu kişi, çocukluğunda misafir çocuğu tarafından alınan oyuncakları düşünüp kendi çocuğunun da başka çocuklara bu acıyı yaşatmaması için gereken özeni göstermelidir. Bu vatanî bir görevdir. Artık ülkemin güzel çocukları büyüdüklerinde pek kıymetli çocukluk hatıralarını fellik fellik aramasınlar.
Ben sorunlardan yalnızca birini dile getirdim. Diğer sorunları ve çözümlerini de demokratik bir sözlük ortamında kimseyi incitmeden tartışabileceğimizi düşünüyorum. Esen kalın.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?