rap haklında

Rap de, bir zamanların şüpheyle yaklaşılan rock müziği gibi şu ana değin çokça eleştiriye ve önyargıya maruz kaldı.

Müzik ve şarkı, hayata bir anlam katabildiği, bir insanın ruhunu temsil edebildiği sürece sanattır. Rap, doğru yeteneklerin elinde bir sanat eserine dönüşebilir. Mesele rap değildir aslında, rapçidir.

Bana öyle geliyor ki rap benim hayatımda, kafamın içerisinde bir yerlerde bir çeşit kendini ifade etme aracı.

Şiir nasıl ki yazının en üst formuysa rapi de bu şiirin canlandığı bir tiyatro sahnesi misali tahayyül ediyorum. Sanki bir tiyatro oyunuymuşçasına rap, kağıttaki şiirin harekete ve raksa geçtiği bir serüven. Bu ikisini hep birbirine benzetmişimdir. İçinden çöp de çıkarabilirsiniz, elmas da.

Ne de olsa insan yalnızca bir tanık arar kendine: kendinden sonrasında konuşabilecek.

“İki tanık var biri dilim biri kalemim.”

uzi-makina'yı (şarkının ismi böyle, yoksa normalde makine yazımı doğrusu:)) döngüde dinlerken giriyorum bu entry'yi. Rap hakkında ciddi ön yargılarım bulunurdu (hâlâ kısmen var) erkek rapçi dinlediğimi hatırlamıyorum hiç. Bu şarkı ilk. Rapçilerden forte dinlemişliğim vardı, o da seray abla sayesinde. (tamino'mu bile seray abla sayesinde tanımıştım:"))
P.s erkek rapçi dinlemiyor oluşumun cinsiyetleriyle alakası yok. Pek fazla kadın rapçi de yok zaten bildiğim kadarıyla. Rap benim için şarkının benim taklit edemeyeceğim bir hızda söylenmesidir. (Başlıktaki diğer entrylere baktıktan sonra artık bundan o kadar emin değilim ama hızlı da söyleseler bu türü çok sevmiyormuşum o zaman)

Ben de "rap dediğin hızlı olur" tarafındanım. Bekli de küçüklüğümden beri biraz da adanalı dizisinin etkisiyle ceza dinlemem beni bu düşünceye itmiştir 🤷🏻‍♀️ kardeşimle hoparlörü son sese ayarlar "fark var" dinlerdik... hey gidi günler