eski fotoğraflara bakmak

ara ara ailecek yaptığımız şeydir.albümler çıkarılır.tek tek tüm fotoğraflara bakılır..aramızdan ayrılanlar yüzümüzde hafif bir tebessümle hatırlanılır.anılar paylaşılır.çocukluk fotoğraflarına bakılır.zamanın ne kadar hızlı geçtiği söylenir.güzeldir böyle geçen akşamlar. :)

çok hüzünlenirim. benim olmadığım mesela anneannemin gençlik fotoğrafını görsem bile dayanamam çok üzülürüm. zaman çok nankör, hayat çok hızlı. her şey akıp giderken keşkeleri hatırlatır bana eski fotoğraflar.

Zaman geçtikçe "ilklerimiz" azalıyor. İlk yürümemiz, ilk defa anne-baba dememiz, ilk gülümsememiz-ağlamamız, ilk aşık olmamız... Ve gün geçtikçe bugün, dünün bize tekrarı olmaya başlıyor. Eski anıları yad etmek de bizleri bu ilklere döndürmeyi sağlıyor. Bu yüzden seviyoruz eskilere dönmeyi, çoğu şeyin ilki en unutulmaz olur ya işte ondan dolayı kopamıyoruz.

Sırf bu yüzden gittiğim, gördüğüm yerleri, sevdiklerimle mutlu olduğum anları hemen fotoğraflıyorum sonra bilgisayara atıyorum hatrıma geldikçe bakıyor mutlu oluyorum. Birde o zaman kıymetini çok bilemiyorsun eski olduğunda 'güzel zamanlarmış he' diyorsun. Yani eski fotoğraflara bakmak bana çok iyi geliyor ama arada hüzünlendiğim de olmuyor değil :')

Çoğu zaman değil her zaman üzer beni hangi fotoğraf olursa olsun kimin fotoğrafı olursa olsun.zalim makine o anı durdurmuş ve sizi o ana hapsetmiş.sizin yıllar sonra o fotoğrafa bakıp ne düşündüğünüz onun zerre umrunda mıdır acaba?

Sizin yıllaar sonra o mutlu ana bakarken üzgün olabileceğinizi düşünür mü hiç ? Güldürmeyin Allah aşkına hayır tabi ki de..size bunu iyi bir şeymiş gibi gösterir o an için.seneye bir vakit bakıp bu günleri yad edersin der ama bu fotoğrafın 80-90 yıl sonra birilerinin yüreğini burkacağını söylemez size.bu yüzdendir zalimliği acımaz size

1930 yılı İstanbul'da çekilen bir yılbaşı fotoğrafı buna çok iyi bir örnek olur bence.

Twitter /@nadirfotograf



Bu fotoğraftaki hiç kimse şu an yaşamıyor ama gülüyorlar hala.