tek çocuk olmak

tabii ki kendi içinde güzel yanları vardı ama nedense çocukken tek çocuk kalmaktan çok korkuyodum.çevremde herkesin kardeşi vardı ve hepsinin de aralarında güzel bir bağ vardı belki onun etkisidir bilemiyorum..neyse ki bir süre sonra kardeşim oldu da kurtuldum bu korkumdan :d

Saltanatım sadece 5 yıl sürdü.
Zirve tek başına iyiydi, ama zaferler birlikte kutlayacak birileri olunca daha güzel.

Çocukluğun getirdiği ihtiyaçla sık sık dilediğim şeydi. Aileler asla kabul etmese de her çocukta sevgi bölünüyor. Maddi imkanlar zaten bölünüyor. Tek çocuk olan arkadaşlarımın üstüne titreyen ebeveylerini görüyordum, çocuklar istemeden her şeyleri alınıyordu. Sosyal ve özgüvenli oluyorlardı. Çünkü aileleri küçük yaşlarından itibaren sosyal ortamlardaki başarıları dahil pek çok şeye el atıyordu. Ben ise pısırık bir çocuktum. Zaten çalışan ailemin bana özel ayırabileceği fazla zaman yoktu. Tek çocuk olanların aileleri sık sık okula geldiği için sınıfta bir problem olduğunda hoca onlara kızamıyordu. Azarı ben işitiyordum hem de ailemle paylaşacak zamanım yoktu. Fakat yaşım ilerledikçe düşüncelerim değişti. Tek çocuk ebeveynleri gözüme sıkıcı derecede ilgili gelmeye başladı. Toplu yaşam alanlarına dahil olan tek çocukların yer yer bocaladığını gördüm. Sosyal ortamlarında aileleri yapıcı bir etken olduğu için erişkin yaşa ulaşan tek çocukların sosyal başarısızlıkları sonucunda özgüven kırılması yaşadıklarını fark ettim. Benim için zamanla kazanılan sosyal beceriler onlarda doğuştan var gibiydi. Ama doğuştan gelen becerileri zamanla zedelenip değişime uğruyordu. Yine de tüm eksilere rağmen tek çocuk olmanın hayat için büyük bir avantaj olduğunun farkındayım.

Kardeşleri olan birisi olarak asla anlayamayacağım ve kardeşinin olmamasi duygusuna üzüldüğüm şey

Sıkıcı bence. Evde kimle kavga ediyorsunuz ki?

iyi ki değilim. ablam cancağızımdır. ikinci annemdir kendisi. öyle tam anne gibi de değildir. sırdaşım, akıl hocam ve arkadaşımdır. iyi ki vardır.