zor olsa gerek çünkü boğazdaki o düğüm başka türlü nasıl geçer bilmiyorum. gerçi ağlayınca geçiyor mu onu da tam olarak bilmiyorum ama ağlamanın hatırı sayılır bir rahatlatıcılığı var bence. bir de bazen, bazı durumlarda insanın elinden ağlamaktan başka bir şey gelmiyor. işte böyle durumlarda, yapabileceğim tek şey ağlamak olduğunda, onu da yapamıyor olsam çok üzücü olurdu bence. ağlamak büyük bir nimet, ağlayamamak zor olsa gerek..
benim için sorun olan ne biliyor musunuz? "yeterince" ağlayamamak. böyle katıla katıla, kana kana, doya doya ağlayamamak. insanlar sesimi duymasın diye sessizce ağlamak zorunda kalmak. gözlerimin şiştiğini, kızardığını görüp de sormasınlar, endişelenmesinler diye düşünmek zorunda kalmak. tüm bu endişelerimden kurtulup tam anlamıyla, yeterince ağlayabilsem çok iyi gelecek belki ama ne yazık ki her şeyi hesaplayarak yaşamak zorunda kaldığımız gibi, bunu da hesaplamak zorunda kalıyoruz. insan ağlamak gibi bir eylemi bile düşünerek, hesaplayarak yapar mı?
mdblue
Öyle güzel ki... kalbiniz gibi. Şimdi kolay oluyor ama aile evindeyken ertelemeyi seçiyordum. Herkesin uyuduğu saatleri seçmek lazım.
clarice starling
aile evi gerçekten, ağlamanın önündeki en büyük engel. herkesin uyuduğu saatleri seçsem bile gözlerimin sabahki hali her şeyi ele verebilir :')
mdblue
Ah
