sevdiğiniz birinin yüzünü unutmak

bu kişi sevdiginiz herhangi biri olabilir bu durumu animsayabilmeniz için.anılar elbet unutulur.hayat hızla akıp gider ve her gün yaşamak zorunda olduğunuz bir düzine senaryo vardır.herkes kendi rutinine devam eder.fakat bir an, bir an bir sokak,bir şiir,bir film alakasız bir vakitte hatırlatır size filmizindeki bir konuk oyuncuyu.

beklenmedik ve hesapta olmayan bir zamanda sarsıcı olur hatırlamak.genel olarak bir silüet hatırlarsınız, belki zihninizin oyunuyla sesini bile hatırlarsınız ama yüzü pusludur hayalinizde eğer aradan zaman gecmişse.yüzünü hatırlayamadığınızda anlarsınız ki bu fotoğraf , anı dediğimiz zaman makineleri bu anlarda yerine getirirler asıl görevlerini.

Bu kişi artık ulaşamayacağımız kadar uzaktaysa, hayatta değilse; insanı çıldırtan ve insana vicdan azabı çektirten durum.

İnsan her gün gördüğü halde bile unutabiliyor bazı yüzleri. Yüzünün ne surette olduğunu değil, bizatihi “çehresini” unutur insan göz göre göre.

Sevgi eğer bir anlam yükleme biçimi ise, yüklediğiniz anlamı yitirdikçe unutursunuz bazı yüzleri, bazı sesleri. Uzaktan uzağa gelir kulağınıza; bazı bazı kesilir büsbütün.

Hafıza-i beşer nisyan ile malüldür. Elbet unutulacak her şey bir gün. Unutmak değil de unuttuğunuzun farkına varmak yaralar sizi.

Unutan, iyileşir.

Resimler bile yetmiyor bazen. Mimiklerini özlüyorsun. Mimiklerini, sana bakışını unutuyorsun. Özlemek için bu bile yeter. Düşünüyorum bazen acaba bana nasıl bakıyordu? Benimle konuşurken nasıldı, nasıl gülüyordu? Kızdığında kaşları çok çatılır mıydı? Resmi olsa ne yazar...