dışarda duyulan üzen diyaloglar

bir insan benim sahip olduğum imkanlara sahip olamayınca üzülüyorum.yani baya o günüm kötü geçiyor.o yüzden yediğimi içtiğimi fotoğraflamak bana göre değil. ya da birisine yardım edecekken yanlış anlaşılmak en kötü senaryolar benim için.

kısa bilgilendirmeden sonra olaya geçelim. dersaneden çıkıp direkt eve giderdim lise sonda.zaten uykusuzum, yemek yiyip yatmam gerekiyor bu yüzden hep bir telaş hali.ama benim biraz da ters bir huyum var yürürken karşıdan gelen insanlara bakarım böyle dik dik, gözlemlerim, mimiklerini kontrol ederim falan manyaklık yani.

Hallerinden anladığım üzere maalesef durumu pek de iyi olmayan bir anne, 20 metreden gördüğüm kadarıyla yüzünde mahzun bir ifade, ağlamaklı kaşlar, yılların yorgunluğuyla eğilmiş bel bir de pazar poşeti.annenin yanında ağlayan bir kız çocuğu.4-5 yaşlarında o kadar içli ağlıyor ki salya sümük karışmış
Bir yandan da bir şeyler anlatıyor anneye.yaklaşıp yanımdan geçerken onlar şu cümleyi duyabildim.

- onlar hep güzel giyiyor.sen bana hiç giyecek şeysi almıyosun.

Hala daha unutamıyorum ben.sen bana hiç giyecek şeysi almıyosunu.inşallah değişmem,inşallah paraya tapmam ilerde ve hala bu hassasiyette olurum.bana yetecek kadarını aldıktan sonra, o parayla değiştirmek,güzelleştirmek,güldürmek istediğim o kadar yüz ve çocuk var ki..

Herhangi birinin azarlanması.
Kimse kimseyi azarlayamaz yahu! Sen kimsin de ne hakla birisini azarlıyorsun. Hele yaşlıları azarlıyorlar ya içim gidiyor

Bir çocuğun çok basit bir isteği bir şekilde geçiştirilince ve bunun maddi zorluk sebebiyle yapıldığını anlayınca utanıyorum sanki bu yokluk bu ekonomik durum benim yüzümden gibi keşke her çocuğu mutlu edecek kadar param olsaydı