Bugün bunu gerçekten yaşadım. Kendimi “nerede o eski ramazanlar” derken bulmadım tabii, o kadar da yaşlanmadım sonuçta ama lisede eve giderken yürüdüğüm yoldan yürürken, oranın havasını içime çekerken gerçekten eve gelip polinom çözmeyi özlediğimi fark ettim. Bir zamanlar kafamda “acaba ankara'yı kazanabilir miyim?” “Acaba edebiyat yazılısında hoca şurayı kabul eder mi?” Düşünceleriyle yürüdüğüm yolda bugün kafamda bambaşka sorularla yürüdüm. Garip.
Belki on sene sonra çocuğumla o yoldan yürüyüp başka şeyler düşüneceğim.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?