bu gece

Dışarıdaki karanlıkta usul usul yağan yağmura imrendim bu gece.Karanlığa rağmen parıldayabilen damlalara,onları oldukları gibi gösterip ışıldatan sokak lambalarına,damlaları tenlerinde hisseden insanlara,gözyaşlarını onlarla paylaşanlara imrendim bu gece.
Yağmurun bereketini sahiplenen toprağa imrendim ben bu gece.Onu kana kana içen ağaçların köklerine,onunla yapraklarını temizleyen çiçeklere,kaldırımda oluşturduğu sesi duyabilen herkese imrendim.
Ama Ben bu gece en çok,karanlıkla kaplı göğün içinde parlayan aya imrendim.Işığını onun karanlığına zarar vermeden yansıtmasına imrendim.Bomboş gibi görünen gökte bir yer edinebilmesine ve orayı göğün hak ettiği gibi doldurabilmesine imrendim…

Bu geceyi cok farkli hayal etmiştim. Hayal ettigimin Tam tersini yaşıyorum. Hayal kurmayı bırakmıştım. Kendime yalan söylemişim. İstemsizce hayal kurmuşum işte. Bana zarar veriyor hayal kurmak, bir şeyler için heveslenmek. Bu gece diyeceğim çok sey var ama ne dinleyecek var ne anlayacak. Konuşmaya halim de yok. Birilerine anlatmayi, bir şeyleri paylaşmayı bıraktım. Cok konuşuyorum belki ama konuşan ben değilim.

“Karanlık,ruhumu aydınlattı.”

“Ateş,tek bir karanlıkta hiç sönmemeyi diledi.”

Kötü bir gece. Pek çok gece gibi kötü bir gece. Hayatımıza giren herkeste bir sorumluluğumuz var ve bu farkındalığın bende yarattığı etkinin altında eziliyorum. Çok kötü bir gece çünkü bu gece elimden bir arkadaşım için hiçbir şey gelmiyor, ondaki acının yarısını alıp kendime katmak istiyorum. Onun yükü hafiflesin o ağrıları çekmesin istiyorum, bunu bir şekilde yapmak zorunda gibi hissediyorum ama bir çaresi yok, zamanla geçmesini beklemekten başka. Tek dileğim bir daha etrafımdaki kimsenin kılına bile zarar gelmemesi. benim hayatıma giren kim olursa olsun, bana ne yapmış olursa olsun, başına hiçbir şey gelmesin. Lütfen.

Kelimelerimin bana yetmediği, ölesiye boş bakışlarla gökyüzünü izlediğim
Öyle bir gece işte
Attila İlhan'ın dediği gibi, bu gece dağ başları kadar
yalnızım.

Yine nöbetçiyim. İşte öyle :)