cerrahi vs dahili bilimler

Öncelikle beni tanıyanlar Cerrahlara karşı olan saygımı bilirler. Muazzam işler yapıyorlar, lafım asla yaptıkları işlere değil. Tavırlarından hiç haz etmediğim cerrahlar ve diğer yanda da insanlığı ve hocalığından örnek aldığım insanlar...Acaba neden bu kadar keskin iki uç arasındayız? Cevabı basit "kıdem." klasik bir laftır hepimizin duyduğu "cerrahide kıdem olmazsa olmazdır." Yaptığınız işler hali hazırda zorken neden insanlığınızı kaybedip olur olmadık hallere düşürüyorsunuz ki kendinizi. Mobbingler, kıdem olayları vs yüzünden Cerrahi asistanlarının kendine olan saygısını asistanlık sürecinde kaybettiğini düşünüyorum. Sırf birkaç ay belki birkaç yıl önce işe başladı diye kimse kimseden üstün değil. Kıdemli olunca da ben yaşadım siz de yaşayın misali devam ettiriyorlar. Bana fazla gülünç geliyor. Üzgünüm ama 30 yaşında insanların zorbalık yapması hoş değil. O kadar yorulmanın, hayatından fedakarlık yapmanın bu topluma değmeyeceğini önceden anlamıştım ama görüyorum ki siz meslektaşlarıma da değmiyor. Buraya kadar gelmek için bile birçok fedakarlık yaptım ama cerrahi yapabilmek için insanlığımdan fedakarlık yapamam. Bana bir kez daha neden cerrahi seçmemeliyimin cevabını verdiğiniz için teşekkürler. Kıdem dahili bilimlerde yok demiyorum. İlla ki var. Ama ben cerrahide yaşadığım hiçbir şeyi dahili bir branşta yaşamadım. Ne kadar zor olsa da en azından birileri sizi meslektaşı olarak görmeyi becerebiliyor,istiyor. Fiziksel yorgunluk ruhsal yorgunluğun yanında devede kulak..

Hangisi daha iyi ya da faydalı tartışması yapmak şimdiye kadar boşuna okumuşuz anlamı taşıdığı için pas geçeyim. Hiçbir bölüm yoktur ki gereksiz olsun veya “yatıyor” olsun.

Klinisyenlik genel olarak (ve pratik olarak) bir hekimlik mesleği iken cerrahlık daha çok bir yaşam tarzı demek oluyor. Baktığınız zaman bunu kolaylıkla görebilirsiniz. Cerrahinin hem kendine çeken hem de iten bir yapısı var bu nedenle. Asistanlığı görece çok daha zor ve mobbing barındırıyor. Yer yer insanın gururunu incitecek durumlar yaşatıyor. Tüm bunlara karşı bağışık olmak ve kaldırabilecek karakterde olanlar seviyorsa rahat bir şekilde cerrah olabilirler.

Ama çok klasik bir tanımlama ile gece uyandırılmak istemeyen, haftasonunu kendine ve ailesine ayırmak isteyen de klinisyenliğe daha yakın oluyor.

Bu durum birini diğerinden daha önemli yapmaz tabi ki ama gün sonunda en önemli tercih ben kendimi nerede daha tatmin hissederim ve ben yeri geldiğinde bu tatminlik için gecemi, haftasonumu verebilir miyim olmalı. Bu soruların cevabı sizi zaten doğru yere götürür.

İşin içinde bir süre kalındığında fark ettiğimiz en önemli gerçeklerden biri şu ki, her cerrah büyük adam değil ve yapılan her operasyon da büyük operasyon değil. Gerçekten çok başarılı ve eşsiz bir cerrah olmanın bedeli ile gerçekten sizi zirvelere taşıyacak ve belki binlerce insanın hayatına dokunmanızı sağlayacak bir klinisyen olmanın bedeli birbirinden çok Farklı değil.

O yüzden başa dönelim: ne kadar stresi kaldırabiliriz, nerede daha çok tatmin oluruz ve bunun karşılığında neleri feda edebiliriz. Bir anlık hevesle söylenmiş cevaplardan ziyade intern dönemini yaşarken ve görülmesi gereken şeyleri görüp edinilmesi gereken tecrübeleri edindikten sonra vereceğimiz cevaplar bizi doğru yere götürecektir.