Dini kaygılarım olmasa muhtemelen şu an hayatta olmazdım..
üstteki cümleyi yazıp bırakmıştım ama bu cümleyi açıklamam gerektiğini fark ettim. "muhtemelen hayatta olmazdım." diyorum çünkü geçmişte ölmeyi istediğim zamanlar oldu. eğer dini kaygılarım olmasaydı, bu zamanlardan birinde ölmeyi tercih etmiş ve ölmüş olabilirdim. o zamanlarda nasıl hissettiğimi, o ruh halimi hatırlamaya çalışıyorum ve gayet iyi hatırlıyorum. beni ölmeyi istememe sebep olacak kadar üzen şeyleri de kısmen hatırlıyorum. ama dönüp baktığımda hiçbirinin buna değmeyeceğini düşünüyorum. o anki duygu yoğunluğuyla böyle bir karar vermiş olsaydım yazık olurdu. o dönemlerde hissettiğim duygulardan hiçbiri ilk baştaki yoğunluğunda kalmadı, hatta hepsi azalarak bitti, bazısını hatırlamakta zorluk çekiyorum diyebilirim.
yaşamayı seviyor muyum? bazen evet, bazen hayır. ama artık ölmeyi dilemiyorum galiba, çok üzgün ya da öfkeli olsam bile. çünkü gerçekten biliyorum ki, hiçbir şey buna değmez. hayat zor, insan olmak zor, dünya güzel bir yer değil, umutsuzluklarla, mutsuzluklarla, acımasızlıklarla dolu. hiç var olmamış olmayı dilerdim ama artık bunun için çok geç. yapmam gereken, her ne kadar bazen çok zor da olsa, dünyadaki güzellikleri görmeye çalışmak. bazen gerçekten çok zor ama bazen de apaçık ortada bu güzellikler. görülmeye değecek şeyler var hayatta, sevilmeyi hak eden insanlar ve diğer canlılar var. bana değer veren kişiler var, benim verdiğim değeri sonuna kadar hak eden kişiler de. gökyüzünü seyretmeyi çok seviyorum mesela, yıldızları ve ay'ı bir gece daha görmek bile yaşamam için bir bahane olamaz mı? en sevdiğim tatlıyı bir daha yiyebilmek, sevdiğim birinin sesini bir daha duyabilmek, kedimin tüylerini bir daha okşayabilmek, yağmuru bir daha yüzümde hissetmek, belki de hiç gerçekleşemeyecek olmasına rağmen hayaller kurabilmek ve daha nicesi.. bütün bunlar, yaşamaya değmez mi?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?