Halil cibranın en sevdiğim kitabıdır. O kadar beğenmiştim ki başlarda çizmeye başlayıp sonra tüm kitabı çizmemek için durmuştum.
Hakkında yaptığım bir kaç araştırma sonucu da ermiş'in neyi temsil ettiğini anlamıştım. Halil cibran bir konuşmasında benim bir yanımda isa bir yanımda Muhammed oturur diyor. Kitapta bir dağın tepesinden sesleniş, isa'yı; el-mustafa ismi de peygamberimizi simgeliyordur belki.
En sevdiğim cümleler de şunlardı sanırım: malınızdan mülkünüzden verdiğinizde pek fazla bir şey vermiş sayılmazsınız. gerçekten vermek kendinden vermektir.
Gerçek fedakarlık, gerçek sevgi ve gerçek iyilik de verebileceklerini vermek/yapabileceklerini yapmak değil, veremeyeceğini bile ortaya koymaya çalışmak/yapamayacakların için bile bir çaba göstermektir sanırım. En çok bunu öğretmişti bana bu kitap.
ileleualatyr
Veda kısmı veda hutbesi'ni çağrıştırdı bende açıkçası, Hz.İsa ile bir bağlantısını görememiştim okurken :) teşekkürler
moonlight
Ben teşekkür ederim sayın ilele, veda hutbesi de benim aklıma gelmemişti :)