penceremden manzaralar

Dışarıya bakarken uzun zamandır kulaklıkla şarkı dinlemediğimi fark ettim.hemen kulaklarımı aşina olduğu melodilere teslim ettim.Derken yüreğimin derinliğinde bir sızı hissettim.bizi de ihmal ettin dercesine sızlattılar içimi.yakıcı acımı yokladığımda fark ettim ki hüzünlerimi ve gözyaşlarımı paylaştığım,gün boyu yabancı olan her şeyden kaçmak için taktığım o kalın zırhım olmadan içimden geldiği gibi her şeyimi anlattığım,beni huzura kavuşturan yeri geldiğinde huzuru bana getiren kelimelerim,cümlelerim,şiirlerim yakmış içimi.yazmamışım,dökmemişim hislerimi uzun zamandır.yazdığımda,yazdıklarımla özgür kalanları en derinliklerime hapsetmişim.görmezden gelmek değil bu esaretlerinin sebebi.bazılarıyla yüzleşmeye cesaretim yok bazılarını kendime bile anlatmak zor geliyor bazılarınıysa sonsuza kadar orada hapsetmek istiyorum.oradan çıkarlarsa geri gelmezler diye korkuyorum çünkü… ne garip değil mi ? Beni içimdekilere hapsetmekten kurtarıp özgürlüğüme kavuşturanlara şimdi ben zincir vuruyorum.bana mutluluğu getiren,beni tam hissettiren kelimeleri şimdi eksik ve hüzünlü bırakıyorum.beni gülümseten cümlelerimi yaşlara boğuyorum.benim yolumu aydınlatan şiirlerimi karanlığa boğuyorum… nisyandan gelişimi kendime bir kez daha kanıtlıyorum,beni kaldıranları ardımda bırakıp onları unutarak…