hayatta aradığını bulamamak

Çoğumuza yakınının yaşayacağı sondur. Farklı biri olmak için ya da ebeveynlerimize benzememek için ekstra çaba göstersek de en nihayetinde birini bulup evlendikten sonra sıradan yerleşik hayatlara sahip olacağız. Akşam yorgun bir şekilde eve gelip kendi öz evladımız ile ilgilenecek vakit bile bulamayacağız. Ama aynı çocuk en iyi eğitimi alsın diye yok zamanımızdan ayırıp araştırmalar peşinde koşacağız. Çocuğumuz aldığı eğitimler sonucunda ileride kendini idame ettirecek bir hayata atılacak. Sonrasında o da evlenecek ve sıradan döngü bir kere daha başlayacak. Geriye dönüp baktığımızda ne iyi bir ebeveyn olabileceğiz ne de iyi bir doktor olabileceğiz. Bu sırada hem işimizin hem evimizin hem çocuğumuzun peşinde koştuğumuz için muhtemelen kendimizi de aksatacağız. Böylece hayatta her şeyi yarım yapıp her şeyde eksik kalmışlığın ağırlığı çökecek üstümüze. Neden bu kadar karamsarsın diyebilirsiniz. Pek çok konuda karamsar olacaksam da maalesef ki bu konu hayatın bir gerçeği. Hayatta küçük resimlere odaklanırken asıl büyük resmi kaçırıyoruz. Günlük koşuşturmalar peşinde ilerlerken ve bu rutinde bir şeyleri erteleyip dururken aslında ileriki yıllarımızı kendimizden çalıyoruz. Hayatta asıl mücadelemiz hep zamanla olandı. Öyle olmaya devam edecek. Anne-baba olmak, evlat olmak, eş olmak, meslek sahibi olmak, kardeş olmak, arkadaş olmak, para sahibi olmak, para yönetmek zorunda olmak... Sorumluluklarımız sadece yaş aldığımız için artacaklar. Hangi konuda eksik kaldığımızı ancak yaşlılık yıllarımızda görebileceğiz. O zaman göreceğiz ki en az bir konuda hayatta aradığımızı bulamamış olacağız.