hikayemi devam ettir

9) Serhat kendini her seferinde sonsuz mutluluğa inandıran bu mavi gözlere bakarak derin düşüncelere dalmışken, baharın hafif ağlamaklı sesi ile an'a döndü tekrar :
- ama nasıl olur onca zaman, o kadar emek ve tedavi sürecin henüz bitmişken. nasıl, nasıl olur ? anlayamıyorum.

Bu sözler serhatın yüzüne birer tokat gibi çarpıyordu, çünkü bahar için anlamsız gelen onca şey aslında serhat için o kadar da karmaşık değildi. hastalığın tekrar nuksetmesinin sebebi belliydi, tedaviyi yarıda bırakmıştı ve bunu söylememişti bahara. hem nasıl söyleyebilirdi ki. Uykusuz geçen geceler, kullanılan onca ilaç, onca yaşanandan sonra bahara çıkıp diyememişti tedaviyi bıraktığını.
Serhat bir taraftan bunları düşünüyor bir taraftan da baharın pembeleşen yanaklarından iyiden iyiye akan göz yaşlarını siliyordu elleriyle. İki elinin arasında tuttuğu yüzü önce kızarmış burnundan sonra alnından öperek söze başladı :

- biliyorum çok zor günlerimiz oldu ve sen baharım en karanlık zamanımda çıkageldin hayatıma. Hep destek oldun, hep yanımda oldun. İkimiz de çok yorulduk bu süreçte ama artık ...

Sözlerinin devamını getirememişti serhat, ağlamamak için kendini zor tutuyordu zaten. Cümlenin sonu düğümlenmişti boğazına. çünkü önceden böyle bir günün gelebileceğini hayal bile etmek istemiyordu. ama şimdi bu şekilde olmasının her ikisi içinde en iyisi olacağını düşünüyordu. Kısa bir duraksamadan sonra bitirmek istedi sözlerini :

- ama artık senin yorulmanı istemiyorum baharım, hem ben bu hastalığı yenebileceğimden de emin değilim artık. ve her geçen gün kötüleşirken beni o halde görmeni istemiyorum. bu yüzden...

Bahar sözlerin devamını tahmin edebiliyordu ama buna hiç hazır hissetmiyordu kendini. Hemen oturduğu yerden kalkıp .....