kare çarşı

Hiç kimse yokken kare vardı benim için. Ben ilk kare çarşıyla tanıştım. Burada başladı her şey ve her biten burada bitti.

Yalnızdım, tek başımaydım, burada tanıştım tüm dostlarımla.. Burada sevdim ben, burada nefret ettim. Güleceksem burada güldüm, dertleneceksem sigaramı burada yaktım.

Dostlarım oldu karede bana eşlik eden.. Gün oldu burada uzaktan uzağa bakıştım onlarla sanki hiç tanışmamış gibi..

Gece gidecek yerim olmadı, burada sabahladım. Bir şey kutlanacak oldu, pastamı burada kestim. Burada güldüm tüm dostlarımla, tüm kalabalıkla; sonra gece geldim yine burada ağladım tek başıma..

Çok yer gördüm, çok yer gezdim ama en sonunda bir tilki misali buraya döndüm ben. Yaşanacak ne kaldı dedim, daha fazlasını yine burada yaşadım.

Siz şimdi “Bir mekana bu kadar anlam yüklenir mi?” diye soracaksınız bana..

Peki siz hiç bu kadar anlamı bir insana yüklemeye kalktınız mı? Her gelen gelir ve bir gün geldiği gibi gider... Ama bakın kare hala orada; dün, bugün ve yarın...