yere oturmuş ağlıyordum. "bu bölümü nerden yazdım ben, nasıl yazdım ya?" diye. sonra bir anda aklıma isteyerek yazdığım geldi, bozuntuya vermeden ağlamaya devam edecektim ki annem müdahale etti. sakin bir şekilde, "ne demek nerden yazdım, kendin isteyip de yazdın, seviyordun ya." dedi. "evet", dedim. "yüzüme vurma anne, evet."
kendi isteğimle, bile isteye yazdığım bölümüm ve o bölüme karşı son zamanlarda hissetmekte olduğum duygular... geldiğim bu noktadan daha trajikomik ne olabilir ki?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?