Dini eğitimlere çok küçük yaşımda başladığım için ölüm anında bedenin hareketsiz kalacağı ancak ruhun bedeni seyredeceği düşüncesiyle büyüdüm. 9-10 yaşlarımda Karabasan görmeye başladım. Odamızın duvarına astığımız eşantiyon saate bakıp saatin saniye hareketini saptadıktan sonra hareketsiz kalmalarımı her seferinde öldüğüme yorardım. Bu korku ve bilinmezlikle kalp hızım artıyordu ve nefes alışverişim korkunç bir düzene giriyordu. Sonrasında nasıl ayıldığımı hatırlayamıyorum. Ama uyandıktan sonrasınds bu olayların gerçek olamayacağını, kötü bir rüya olduğunu kabullenmiştim. Ta ki tıp fakültesine kadar. Artık yaşadığım şeyin uyku paralizisine eşlik eden muhtemel panik ataklar olduğunu düşünüyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?