aslında içerlerde bir yerlerde her daim var olan ancak zaman zaman insanı çok yoğun bir şekilde dürtükleyip kendini şiddetlice hissettiren düşüncedir. her "okulu bırakacağım ben" dediğimde okulu bırakmış olsaydım şu an bir kırtasiye işletiyor olabilirdim, fotokopi çekerek paraya para demiyordum mesela. ya da küçük bir pastanem olabilirdi, sabahtan akşama kadar cupcake yapardım, kahve ve pasta çeşitleri satarak minnoş minnoş yaşardım. en kötü ihtimalle zengin bir kocam olurdu, bundan 15 sene sonra "neden okulu bıraktım ben?" diye ağlıyor olurdum belki ama düşünsenize mesela gözyaşlarımı silmek için dolar ya da euro filan kullanıyorum.
neyse gençler, demem o ki o düşüncenin gelmesi çok normaldir, biraz ağlayıp sızlandıktan sonra ders çalışmaya dönmek yapılacak en mantıklı şeydir.
clarice starling
ortak pastane açmak isteyen varsa bir mesaj atabilir yine de, detaylıca konuşup farklı bir yol çizebiliriz kendimize dskskd