dün annem tarafından bana yöneltilen soru. "seni" diyorum, şaşırıyor bir de. babamı daha çok sevdiğimi sanıyormuş. belli bir yaşıma kadar gerçekten de öyleydi, babamı daha çok seviyordum. büyüdükçe annemi daha çok sevmeye başladım, çünkü "annem" yani.
bu arada bence bu sorunun herkes için net bir cevabı var. hani kimseyi üzmemek için "ikisini" de diyoruz ya küçükken biri bize bu soruyu sorduğunda, bence aslında herkeste bir taraf biraz daha ağır basıyor.
anneni mi daha çok seviyorsun babanı mı
"anneni" şeklinde cevap verilerek yıllarca akraba meclislerinde konuşulmayı garantileyebileceğiniz soru.
Çocukluğumuzu çekilmez hale getiren yegane sorudur.
"Kahretmesin, bu soru burada da mı karşıma çıktı?!" diye çıldıracaktım ki aklıma artık yirmili yaşlarının başında genç bir kadın olduğum ve buranın da gütfsözlük olduğu geldi.
Küçükken bu soruyu duymaktan o kadar çok nefret ederdim ki bir yerden sonra soruyu duyar duymaz arkamı döndüğüm gibi kaçar ve var gücümle nereye olursa olsun koşardım.
Bence çok gereksiz bir soruydu. Çocuklarla konuşmak isteyen ama nasıl bir iletişim yolu kullanacağı hakkında hiçbir fikri olmayan bazı yetişkinlerin başvurduğu ve aslında iletişim gibi oldukça önemli bir konudaki eksikliği gözler önüne seren, bazı çocuklarda fobi diyebileceğim kadar bu soruyu duymaya karşı fazla hassasiyetin oluştuğuna bizzat şahit olduğum nahoş bir durum.
Üstelik küçücük çocuktan ne istiyorsun? İlla anası babası arasında seçim yaptırmak nedir? Ya ikisinden birinin onu terk edeceğini düşünürse? O zaman ne olacak?
Ne yazık ki toplumda belli başlı kalıplar var ve asla düşünce süzgecinden geçirilmeden lap lap kullanılıyor. 21. Yüzyılın modern dünyasında buna daha çok özen göstermemizi ve bizden önceki nesilleri saçmalıklarıyla değil erdemleriyle örnek almamız gerektiğini tekrar vurgulamak istiyorum. Evet, konu yine çok farklı yerlere geldi ama ne yapayım, bende böyle oluyor😅
Küçükken bu soruyu duymaktan o kadar çok nefret ederdim ki bir yerden sonra soruyu duyar duymaz arkamı döndüğüm gibi kaçar ve var gücümle nereye olursa olsun koşardım.
Bence çok gereksiz bir soruydu. Çocuklarla konuşmak isteyen ama nasıl bir iletişim yolu kullanacağı hakkında hiçbir fikri olmayan bazı yetişkinlerin başvurduğu ve aslında iletişim gibi oldukça önemli bir konudaki eksikliği gözler önüne seren, bazı çocuklarda fobi diyebileceğim kadar bu soruyu duymaya karşı fazla hassasiyetin oluştuğuna bizzat şahit olduğum nahoş bir durum.
Üstelik küçücük çocuktan ne istiyorsun? İlla anası babası arasında seçim yaptırmak nedir? Ya ikisinden birinin onu terk edeceğini düşünürse? O zaman ne olacak?
Ne yazık ki toplumda belli başlı kalıplar var ve asla düşünce süzgecinden geçirilmeden lap lap kullanılıyor. 21. Yüzyılın modern dünyasında buna daha çok özen göstermemizi ve bizden önceki nesilleri saçmalıklarıyla değil erdemleriyle örnek almamız gerektiğini tekrar vurgulamak istiyorum. Evet, konu yine çok farklı yerlere geldi ama ne yapayım, bende böyle oluyor😅
Küçük çocuklarla muhabbet etmek için sıkça sorulan bir sorudur. Birisi yıllar önce beni uyarana kadar ben de sorardım. Fakat bu soru oldukça problemli bir soruymuş. Çocuklar ikisini eşit sevdiğini söylese dahi anne-baba arasında tercih yapma ihtiyacı hissediyorlarmış. Bu nedenle kesinlikle sorulmaması gereken bir soruymuş.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?