"nerede o eski komşuluklar.." ve benzeri pek çok cümle duydum bu yaşıma kadar..bu bence biraz da oturduğunuz yere,size,komşularınıza ve daha birçok şeye bağlı.bunun yanında zaman geçiyor,çağ değişiyor.ve sanırım insanların bu tür şeylere verdiği önem de azalıyor.çok üzücü.
her şey eskiden daha güzelmiş.
Çankaya'da insanlar arasında olmayıp insanlarla hayvanlar arasında olan mefhum.
Ankara'nın elit sayılacak bir bölgesinde yaşıyorum. ben hariç evdeki herkes korona olduğunda sağolsun bir gün bile yemeksiz kalmadik. alt komşu üst yan çapraz falan filan her iftara yemek getirdiler. İşte o zaman şunu anladım aslında komşuluk bitmemiş sadece bizim komşuluk ilişkilerine inancımız bitmiş çünkü ben komşulardan yemek geleceğine hiç ihtimal vermezdim.
Yeni taşındım. Komşumuz kapımızın önündeki ayakkabimizi almış ve bir yerlere atmış!! Abi insanlar ne kadar toksik. Ve kendisi bizim evin kapısını görmüyor bile takmış kafayı ayakkabıma özel olarak gelip ayakkabim kapida mi diye kontrol edip bulunca alıp atmış. Psikopat
genelde suratsız ve mesafeli biri olduğumdan komşularla ikili diyaloğa girmem.hani iyi günümdeysem selam veririm.bir keresinde üst kattaki Almanca öğretmeni teyzeye selam verdim kadın teşekkür etti.allah bilir ne kadar mutlu oldu kadın.
Dertliyim.
Alt, karşı ve çaprazdaki konuşularımızla hiçbir sorunum yok fakat üst katımızda gece üçe kadar çocuğunun oradan oraya koşmasını, tepinmesini kahkahalar eşliğinde izleyen komşumuzla ciddi sorunum var.
Üstelik bu kişi ben onları uyardım diye ki bu uyarı gayet kibar bir dille yapılmıştı, beni öldürmekle tehdit etmişti. Bunun üstüne babama durumu anlatmamla babam olaya dahil olup kendisiyle konuşmaya gittiğinde gayet düzgün bir şekilde babamla konuşmuştu ki bu daha çok üzmüştü beni. İnsan yerine konulmamak yani…Neyse burası böyle, alıştım artık.
schlimazl
highwaytohell
