iz bırakmak

Liseden mezun olana kadar hala şansımın olduğunu düşündüğüm ve üzerinde çok düşündüğüm bir konuydu bu başlık. Ancak tıp kazandıktan sonra kesin olarak bildiğim bir şey var ise o da hem tıp okuyup hem de iz bırakmanın çok zor olduğu. En fazla 2 neslin benden sonra beni anacağı kadar iyi bir doktor olabilirim. 3.nesilden sonrasına uzanmak için hayatıma dair ne varsa hepsinden vazgeçip çalışmam ve çabalamam lazım. Bu noktada iz bırakmanın hala mümkün olduğunu ancak ne kadar zor olduğunu söylüyorum. Öyleyse iz bırakmak hala mümkün. Ancak bir kere var olduğum bu hayatta bir kere iz bırakmak karşılığında hayatın bana sunduğu tüm mutluluklardan vazgeçip bu hayatın sonunda başarısız olmayı da göze almam gerekiyor. Öbür türlüsünde ise yok olacağımın farkında ve ölmekten korkmadan yaşayarak gülebildiğim kadar gülmek için elimden gelen her şeyi yapmak var. Ben sonunun daha kesin olduğu öbür yolu tercih ediyorum. Belki dünya için ya da bu ülke için önemsiz birisi olmaya devam etsem de kendi hayatımda iz bırakmak için bir sürü imkanım olacak.

lisede sıralara yazardım "deli dumrul was here". daha sonra ağaçları kazıdım bıçağımla. (tabi sevgililerin yaptığı gibi kalbi delip geçen okun bir ucunda ali diğer ucunda ayşe yazan şekilde değil de düz benimkisi: deli dumrul)

hep bir hatırlanma çabası şeklindeydi. öldükten sonra hatırlanmak. belki de hayatı fazla önemsemektendi.

sonra ne olduysa gereksiz olduğunu kavradım bu anlayışın. hala arada düşünürüm. tam "iz bırak" derken sakın derim, sakın kaptırma bu kavrama kendini; yaşa geç hayatı bu hayat. iz bırakmak dediğin kendini önemli görmekten. içindeki gizli ego'nun dışa vurumu. benim farkım var diğer yedi milyardan hissiyatı. ölümlü insanın ölümsüzlüğe kıskancı.