ben küçükken çok korkak bir çocuktum. bir gün babamla bir yere gitmiştik. babam bir şeyler almak için arabadan inmişti, bana da arabada beklememi söylemişti. arabada tek başıma bekleyebilecek bir yaştaydım aslında, gittiğimiz yer de yabancı bir yer sayılmazdı ama dedim ya korkuyordum. biraz bekledim arabada ama dayanamadım en son, indim arabadan. babam da hemen geleceğim diye kilitlememiş demek ki. etraftaki dükkanlara girip "babamı gördünüz mü?" diye sormaya başladım. sonra babam mı beni buldu, ben mi onu buldum hatırlamıyorum ama endişelenmişti tabi ve çok kızmıştı bana :(( halbuki deseydim ya ben kalamam korkuyorum diye..
bu korkaklığım ve aklımdan felaket senaryoları yazma huyum yüzünden şöyle bi saçmalık yapmışlığım da var: annem üst kattaki komşuya gitmişti, kadın da yabancı biri değil tanıyoruz filan. ama baktım annem gelmiyor, dedim bir şey mi oldu acaba? kardeşime dedim ki ben bi gidip bakayım. ben kapıdan çıkınca safoz kardeşim de arkamdan gelmişti ve nasıl olduysa kapı kapandı, kalakaldık dışarda anahtarsız. annem de biz evdeyiz diye anahtar almamış yanına, o zaman da azar işitmiştik. :((
ne kadar korkak ve psikolojisi bozuk bi çocuk olduğumu şöyle anlatayım, babamın elini tutmuş yürürken sürekli dönüp dönüp babama bakıyordum. yanımdaki babam mı diye kontrol etmek için. sonradan iyi düzelmişim valla :)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?