kendini özlettiren detaylardır. benimkiler şöyle :
kardeşlerimle oynadığımız evcilik oyunu. bu böyle oynanıp biten bir oyun değildi. hep kaldığı yerden devam ederdi. ben anneydim, onlar da benim çocuklarım. en güzel kısım çocuklarımın isimleriydi: birinin adı "güneş", diğeri "küçük ay". düşündükçe gülesim geliyo :))
annemin yaptığı patates bebek. patates püresini bebek şeklinde süslüyordu. işte kıvırcıktan saç, zeytinden göz, ketçaptan ağız filan. bir gün onun son patates bebeğim olduğunu bilmeden yedim, biz büyüdükçe bebek şeklinde yapmayı bıraktı tabi :((
bir de annemin uzun kollu bir kıyafetin üzerine başka bir uzun kollu kıyafet giydirirken içtekinin ucunu tutup elime vermesi ve benim onu sıkıca tutmam, böylece diğerini giyince önce giyilmiş olan içeride katlanıp rahatsız etmeyecek.. bunun neden güzel bir detay olduğunu bilmiyorum, ama hatırladıkça mutlu olduğum bir şey.
mdblue
Sonuncusu pratik zeka örneği resmen. Biz de öyle yapardık. Bazen Ankara ayazından korunmak için hala öyle şeyler yaparım. :)
clarice starling
valla ben de yapıyorum hala, malum ankara ayazı başka bir şeye benzemiyor :)