duman

"Önceleri pek farkına varılmaz. Günün birinde insanın canı artık hiçbir şey yapmak istemez. hiçbir şeyle ilgilenmez ve kurur gider. üstelik bu isteksizlik geçici değildir, hatta giderek artar. günden güne, haftadan haftaya daha kötü olur. insan kendinden hoşlanmaz, sanki içi bomboştur ve dünyayla bağdaşamaz. sonları bu hisler de kalmaz ve hiçbir şey hissetmez olur. bütün dünyaya yabancılaşmış ve hiçkimse artık onu ilgilendirmez olmuştur. ne kızgınlık duyar ne hayranlık. ne sevinmesini bilir ne üzülmesini... bomboş kül rengi bir yüzle ve nefretle çevresine bakar, tıpkı duman adamlar gibi..."
bana kalırsa insanlık yavaş yavaş duman adamların sigara dumanından zehirlenmeye başlıyor, hatta durumumuz oldukça vahim. peki duman adamlar'a dur diyecek bir "momo"muz var mı?
hepimizin içinde bir kurtarıcı momo elbet vardır. asıl mesele görmekte.