Söz var ya bir tane: "tıpçıya ilham, ders çalışırken gelir."
Ben de Dalmışım bi şeyler okurken:
İnsanın kendi hayatının başrolünde olma durumu var-dı ya, artık yok benim için.
Evrenin umrunda değil insan. O takılıyor kendi halinde, insan sadece ayak uyduruyor.
Evren, insan olmasa da var olmaya devam edecek: Sen olmasan da o elma yere düşecek, ben olmasam da o güneş doğacak.
Lakin insan; zamana esir, çaresiz. . . Parmaklığın ardında, kaçamayacağını anladıkça da yeni yalanlar üretiyor kendine.
Tek gerçek var o da evrenin dokusu: zaman.
Peeh başrolmüş, gülünç. . .
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?