İçimdekileri, duygularımı, düşüncelerimi paylasabileceğim kimsem olmadığını düşünüyorum. Çoğu zaman büyük bir hissizlikle savaşıyorum ve bu çok yorucu. Öyle günlerim oluyor ki hayatımdaki insanlara herhangi bir sevgi duymuyorum buna ailem en yakinimdakiler dahil kendimi saymıyorum bile. Her şey samimiyetten uzak, her sey nefret edilesi, herkes sahte ve uzak geliyor. Tutamıyorum içimde gerçekten tutamıyorum tastikca taşıyor ama yanlış gösteriyor kendini. Bazı zamanlar kendimden iğreniyorum. Yapmak istemediklerimi yapıyor, dünyanın en sahte insani oluyorum. Neden ki neden? Ne yaparsam yapayım yalniz kalacaksam ki kalıyorsam neden bu kadar yoruluyorum.
moonlight
Sanırım tüm bu koşuşturmacalar içinde bedenimiz koşup giderken ruhumuz geride kalıyor. Şöyle bir durup ruhumuzun yetişmesini beklemek gerekiyor bazen. İşte o günler ben de aynı böyle hissediyorum. Ama koşmak kadar durmak da yorucu. Hatta yorulmanın ötesinde...
lavinia
Sayın moonlight ne güzel anlattınız. Ruhumla bedenim aynı ritimde değil.. çok üzücü kelimeler kıyafetsiz çoğu zaman
deli dumrul
Ruhunuzu besleyin sn lavinia. Bana denileni diyorum ve diliyorum :)))
lavinia
Teşekkür ederim sayın deli dumrul deniyorum inanın