ilkokuldayken sınıf öğretmenimizin bize hep vurguladığı şey aileydi. huzur evine anne baba bırakılmaz düşüncesini beynimize işlemişti. o zamanlar "ee tabi ki yani kenara mı atacağız" diye düşünüyordum ben de. ama zaman geçtikçe fark ediyorum ki bazılarını kenara atmamız gerekiyor yoksa bizi sömürüyorlar. bu "bazı doktorlar dayak yemeyi hak ediyo yeaaaa" gibi deli saçması değil. tabi ki huzursuz bir huzurevinde olmasını istemem ama evime de alacak değilim. teşekkürler canım ailem.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?