ilkokul zamanlarımdı. kardeşim henüz okuma yazma bilmiyordu. tıpkı derbi gecesi babaların ekrana kitlenip önünden geçene haykırdığı gibi biz de kardeşimle televizyona el koyardık ve hiçbir bölümünü kaçırmazdık. uzun tüfek vardı o bizim için baba kimliğindeydi. sarışın aşkımdan dolayı alice'i çok severdim ah o elbiseleri... tam o dönem gazetelerden kupon biriktirip çocuklar için 100 temel eseri kazanmıştım. verilen 100 kitaptan biri son mohikanlar idi. kardeşime her gece o kitabı okurdum. sanırım gözlerimin bozulmasını son mohikanlara bağlayabilirim çünkü genetik değil... ama değdi!
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?