eskiden hep atatürk'ün sahip olduğu endişeye sahiptim. herkes bir sokratesla geçti bu dünyadan demeli, yeni nesiller beni hatırlamalı, unutulmamalıyım... kaygısındaydım. fakat geldiğimiz şu noktada, pandemiler, savaşlar, ekonomik krizler, darbeler ve okunan kitaplar bana en huzurlu yaşamın, yaşanırken hatırlanma ve sonrasında derin bir sessizlik, tarihin yaprakları arasından kayıp gitme hissinin olduğunu düşündürüyor.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?