iyi niyetin pratikteki değeri

Karşınızdaki insana bağlıdır. Hak etmeyene gösterilmemesi tavsiye olunur, sonuçta iyi niyeti yoldan toplamıyoruz.

İyi niyet, karşı tarafın beklentisi doğrultusunda oluşmadığı takdirde her zaman kötü niyettir. Örneğin sizi düşündüğünü ve samimi bulduğunu söyleyerek size "burnun büyük, kıyafetin çok kötü, çok kilo almışsın biraz kendine bak, çok bakımsızsın..." gibi şeyler söyleyen birisi %99.8 ihtimalle size karşı kıskançlık besliyordur. Ya da sizin iyiliğiniz için yemek yaptığını , hediye aldığını vs... iddia eden birisi büyük ihtimalle karşılığını beklemek isteği doğrultusunda kendi isteklerinden önce sizi kendine zorunlu kılacak bir iyilik yapmıştır. Beklenmeden yapıldığı iddia edilen iyilikler bile çoğu zaman vefa nedenli bağlılık içindir.

"Benim neremi kıskanıyorlar" demeyin. Bazı insanlar kibir ve bencillik konusunda o kadar çirkin yerdeler ki kendisinden 1 fazla olan her şeyi kıskanarak bitirmek istiyorlar.

Ben bu nedenle kimsenin niyetinin iyi olması gerektiğini düşünmem. İnsanın bir niyeti bile olmak zorunda değil hatta. Herkes nasıl olmak istiyorsa onu eyleme döksün. Böylece karşımızda gördüğümüz her insanın kalbine inip niyetini sorgulamak zorunda da kalmayız.
(bkz: #8200)

Bence iyi niyetin sonucu kötü bile olsa iyi niyet, iyi niyettir ve iyidir, olması gerekendir. Sonuçtan bağımsızdır ve sonuçtan daha kıymetlidir bana göre.

Sözlük biraz sessiz olmuş ben de boşluktan faydalanıp bir tartışma ortaya atayım dedim.

Özellikle şu konuda kafamı kurcalıyor. Elbette ki hocalarımız kesinlikle iyi niyetli yaklaşımlarla bizim için en iyisi düşünmeye çalışıyordur. Lakin pratikte bize o kadar da fayda sağlamayan kararlar da oluyor. Bu da akıllara "eylemin değerini belirlerken neye bakmalıyız?" sorusunu getiriyor.

Bu durumda sorum sevgili yazarlara, iyi niyet mi daha önemli yoksa uygulamadaki mutlak fayda mı?