kendini sevmek

Bedenimin sokaklarında gezmek zorunda olan bir ruhum var. Ruhum bu bedene uyumlu değilmiş gibi hissediyorum sıkça. Sanki başka bir şehrin başka bir limanında, denize nazır sokakları görmeliymişim gibi geliyor. Fakat bu şehirden başka şehre taşınmak mümkün değil. İçinde bulunduğum şehirden bir karış öteye gidemiyorum. Böyleyken de şehrin konumunu beğenmesem bile içini güzelleştirmek için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Bu şehir benim ebedi yaşam alanım. Sığınacak ya da kaçacak başka yerim yok. Sevmediğim yerleri var diye taşına, toprağına çıkıp tepinsem de duvarlarını karalasam da zararı sadece kendime olacak. Bedenim bir şehirse ve içimde bir şehir taşıyorsam şehir aslında benim. Benim benden başka var olmam imkansız. Kurtulamayacağım kişiliğimi kendime zorunlu kılmaktansa kişiliğime kendimi adapte ediyorum. Ben aslında yaşamayı seviyorum. Kendimi sevmek, kendime merhametle yaklaşmaya çalışmak, kendimi kırmaktan çekinmek de bunun getirisi.