kendini sevmek

nasıl başarırım bilemiyorum?nasıl sevebilirim ki kendimi kafamın içinde sürekli kendimi eleştirip duran bi ses varken?..

Farkında olmaktır. Kendini her şeyiyle kabul etmektir. "Hata yaptım farkındayım,Kendimi bu alanda eksik görüyorum o halde bunu düzeltmeye çalışmalıyım, Hayır bu konuda bir fikrim yok, Biraz kilom var biliyorum ama bu beni rahatsız etmiyor lütfen sizi de etmesin." gibi cümleler kurabilmek müthiş bir özgüven göstergesi bana göre. Sevmiyorum yerine " içimde bir şeyler beni tatmin etmiyor. Bunu bulup daha iyisi olmalıyım."diye düşünsek çok daha mutlu olabiliriz bence.Kendimi sevmiyorum diyerek ruhunuza bedeninizde hapis hayatı yaşatmayın.

Kendi adıma sürekli yapabildiğim bir eylem değil.
Arada gelip arada gidiyor. Kendimi sevdiğim zamanlar da oluyor kendime tahammül edemediğim zamanlar da.

Bedenimin sokaklarında gezmek zorunda olan bir ruhum var. Ruhum bu bedene uyumlu değilmiş gibi hissediyorum sıkça. Sanki başka bir şehrin başka bir limanında, denize nazır sokakları görmeliymişim gibi geliyor. Fakat bu şehirden başka şehre taşınmak mümkün değil. İçinde bulunduğum şehirden bir karış öteye gidemiyorum. Böyleyken de şehrin konumunu beğenmesem bile içini güzelleştirmek için elimden geleni yapmaya gayret ediyorum. Bu şehir benim ebedi yaşam alanım. Sığınacak ya da kaçacak başka yerim yok. Sevmediğim yerleri var diye taşına, toprağına çıkıp tepinsem de duvarlarını karalasam da zararı sadece kendime olacak. Bedenim bir şehirse ve içimde bir şehir taşıyorsam şehir aslında benim. Benim benden başka var olmam imkansız. Kurtulamayacağım kişiliğimi kendime zorunlu kılmaktansa kişiliğime kendimi adapte ediyorum. Ben aslında yaşamayı seviyorum. Kendimi sevmek, kendime merhametle yaklaşmaya çalışmak, kendimi kırmaktan çekinmek de bunun getirisi.

kendini tüm her şeyinle sevebilmek muhteşem bir şeydir herhalde. ben tam olarak sevemiyorum kendimi maalesef ki ama çabalıyorum diyebilirim. sürekli kendime acımasızca konuşan iç sesimi susturup hayatıma devam etmeye çalışıyorum. ama sanırım en çok bedenimi sevmekte zorlanıyorum. iki sene öncesine kadar kilolu olduğum için elbise ve etek giymeyi hak etmediğimi düşünüyordum. ne kadar acı ne kadar üzücü aslında. şimdi inadına içimdeki o sesi bastırmak için alıp giyiniyorum ama hala oturunca bacaklarımı tamamen yayılmasın diye azıcık havada tutmaya ya da ceketle falan örtmeye çalışıyorum. hala şort giyinirken çok utanıyorum mesela bacaklarımdan. off senin bacakların kapkalın sana yakışır mı o diyorum bazen. ve bu bedenini sevememe olayı zayıflayınca da geçmiyor maalesef. çünkü bazılarınızın e zayıfla o zaman dediğini duyar gibiyim. bayağı bi kilo verdiğim o dönemlerde de ayna karşısına geçip kendimi inceleyerek neler düşündüğümü biliyorum çünkü. mesela kilo verdiğim bi dönem için bir arkadaşıma şey yazmışım "yine kendimi güzel hissetmiyordum ama en azından hayatımda ilk kez bir şey başarmışım gibiydi". halbuki sanıyorum hayatımdaki tek başarı bu değildir ve kilo vermek kazanılması gereken bir zafer de değil ki. mesela biriyle flört ediyorum sosyal medyadan hemen arkadaşlarıma off bu kişi benim kilolu olduğumun farkında di mi ya diye sorular soruyorum. hatta bir kere bir çocuğa direkt yaa sen benim kilolu olduğumun farkındasın umarım yazdım. e zaten gözüküyorsun instada bi sürü foton var. hadi kilolu olduğunu anlamasa bile mesela ne olacak ki. kilolu insanlar flört edilebilir değil mi? nası bi düşünce yani bu? bir de şey var insanların iltifat ettiğini sanıp "ya sen kilo versen güzel kızsın aslında" demeleri ay patlamalı gülüyorum buna ve bu cümleyi sık duymak o kadar ama o kadar kötü hissettiriyor ki insana. b*tch plz zaten güzelim ben kilo vermeden de diye bağırmak çok isterdim ama bunu hep duyunca onları haklı buluyorsunuz sanırım. sonra ne kadar kilo verirseniz verin kendinizi güzel bulamıyorsunuz. yani şu anda en azından iki sene önceki kadar kötü değilim ama bazen arka arkaya kendimi sevmediğim kendime acımasız şeyler söylediğim gün çok oluyor. sürekli bedenimin değerli olduğunu, onu sevmem gerektiğini söylüyorum kendime. tıpkı rihannanın dediği gibi fake it till you make it diyerek sözlerimi noktalıyorum.

Bugün akşamüstü açılan başlıkların ardından kendimden şüphelenmeye başladım. Çünkü kendimi gerçekten çok seviyorum, ama arada gıcık kapıyorum. Bulsam bir kaşık suda boğasım geliyor ama canım kendim🥰 diyorum ama galiba asıl durumu biliyorum. Ruhumu seviyorum, kabuğundan hoşnutsuzum.
Kafalar karışık...🥴