korkuyorum

Bir ay kadar önce,bu başlığın ismini koyduğum bir şiir yazmıştım.dizelerimde her birini içtenlikle,yazmış olmamın verdiği sevgiyle,aklımdan uzaklaştırdığımı düşünmemin huzuruyla sıraladığım tüm korkularım gerçek oldu.yazarsam belki gerçekleşmez,belki de korkmam diye düşünmüşüm galiba yoksa hepsi gerçekleştikten sonra içimin bu kadar susmasının ve kapkaranlık olmasının başka bir anlamı olamaz.ya da bilemiyorum belki de hepsinin tek bir anda gerçekleşmesiydi içimi suspus ve âmâ eden.ama öğrendim.korkuların gerçekleşmesi düşüncesinden çok daha fazla ürkütüyormuş insanı.ve korkudan önce; susmak,gözlerini kapatmak zorunda olmak incitiyormuş insanı. Yani nedenlerden önce sonuçlarmış bizi tüm korkulara mahkum eden.