Aslında son kez görmek değil benim hikayemdeki belki tekrar görürüm onu ama hayatımın en üst sıralarındayken birden çıkıp gitmeden önce son kez gözlerinin içine baktığım,her zamanki gibi gözlerimizle konuştuğumuz günü bile unuttum. Hâlâ çok özlerim onu. Kızgınım,kırgınım ama özlemim her iki duyguya ağır basar hâlâ. Hâlâ eski günlerimizi hatırlarım;iki dost olarak gülüşmelerimizi, birbirimizi kollamalarımızı ve ne olursa olsun onu affetmemi. Eğer bilseydim son kez o sıcak halimizle konuşuyoruz ona her zamanki gibi sakın beni bırakma derdim seni sensiz yaşamak istemiyorum anılarla avunmak istemiyorum derdim. Belki karşılaşırız onunla bir daha ama bakar geçerim, görmem onu.
Lütfen sayın yazarlar dost olduğunuz birinin hayatından hiçbir şey söylemeden gitmeyin. Atlatılamayan acılardan birini yaşatmayın karşınızdakine.
bi benzerini de ben yaşadım,doldurulamayan bi boşluk olarak duruyor hala içimde :( ona olan özlemim o kadar yoğun ki kırgınlığımı bile unutuyorum zaman zaman.
Yaşayan birine ancak bu kadar özlem duyulabilir keşke bize bunu tattırmasalardı highwaytohell :(
evet,keşke hiç tatmamış olsaydık :(