uyanık kütüphane

tıp yazma kararımı kesinleştirdiğim mekandır. on ikinci sınıfın neredeyse tamamını orada geçirdim sayın yazarlar. oldum olası bir tıp tutkusu vardı bende, kökenine girmeyelim fakat "kendime vakit ayırabilir miyim?", "sonsuza kadar çalışmak ve okumak istiyor muyum?" gibi sorular yüzünden tam "evet, ben bunu istiyorum!" deyip ortaya çıkamamıştım. lakin bu karasızlık bir engel teşkil etmemekte, elimde karekökümle en yükseğini yapayım sonrasına bakarız diye düşünmekte idim. Aylardan kasım, altı kişilik masalardan en ortadakinde, cam kenarındaki her zamanki yerimde oturuyorum. yağmur yağıyor, dev camlardan dışarıyı izlemenin keyfini çıkarıyorum. bu izlentiyi küçük bir mola mahiyetinde kullanıyorum. palme lys fizik beynimi patlattığı için normalde dağılmayan dikkatim dağılıyor zira beynim şişmiş. derken yanımdaki çocuğun kitaplarını fark ediyorum, spiralli spiralli dağ gibi notlar. hangi fakülte, hangi üniversite diye göz gezdiriyorum notlara, amblem tanıdık: gazi tıp. nedir, ne değildir diye göz atıyorum notlara, dalıp gitmişim. kendime gelip benim de ders çalışmam gerektiğini fark ettiğimde yirmi dakika geçmiş olduğunu görüyorum. o an dedim: "yirmi dakika boyunca anlamadığım yazılara, illüstrasyonlara bakacak kadar ilgimi çekiyorsa herhangi bir şey, peşinden gitmekte fayda var." şu ana kadar aldığım en doğru karar oldu sayın yazarlar. Notlarına bakmamdan rahatsız olmayan şu an muhtemelen intörn olan çocuğa, uyanık'ın sahibi oğuzhan abi'ye buradan selamlar:)