yakın arkadaş

bizi her yönümüzle tanıyan, onlarla birlikteyken tamamen kendimiz olabildiğimiz, yanlarında çekinmeden her türlü saçmalığı yapabildiğimiz arkadaşlarımız. bazen omuzlarında ağlıyoruz, bazen birlikte gülme krizlerine giriyoruz. çoğu zaman bizi ailemizden daha iyi tanıyorlar, korkutucu bir şekilde bizi bizden daha iyi tanıdıkları zamanlar da oluyor. ne anlatırsak anlatalım bizi anlayacaklarını biliyoruz. görevleri bizi teselli etmek, ne anlatırsak bize hak vermek, her konuda bizi desteklemek değil. yanlış bir şey yaptığımızı düşündüklerinde bunu çekinmeden söyleyebiliyorlar, gerektiğinde bizi sarsıp kendimize getirebiliyorlar çünkü gerçekten iyiliğimizi istiyorlar. 2 ay görüşemesek bile birbirimizi gördüğümüzde hiçbir kopukluk hissetmiyoruz, çünkü bu yakınlık fiziksel değil manevi bir yakınlık. böyle arkadaşlıklar kurmak kolay değil tabi ama kurulduğunda da kolay kolay kopmayan güzel bir bağ bu.