yalnız kalmayı hiç sevmiyorum. tercihimin bu olduğunu söylesem de... asosyal olmaya ve yalnız zaman geçirmeye meyilliyim. ama yalnızlığım bazen öyle bir hal alıyor ki artık yalnızlık benim tercihim değil rutinim oluyor. yalnız kalma korkum yüzünden beni kırsalar da bir sürü insanı kendi içimde affedip onlarla olan ilişkime her şey normalmiş gibi devam ediyorum. ne onlara küstüğümden haberleri oluyor ne de affettiğimden... ben hep dağlara karşı yaşayan bir tavşan oluyorum.
jesse pinkman
ve sonra bu içimize attıklarımız sayın armut dağ oluyor...
armut
Ve bazen o dağın içinde kayboluyorum... umarım hayır demeyi ve kırıldığımızı belli etmeyi zamanla daha iyi öğreniriz :)