yazarların hüzün dağıtma yolları

Geçen bir şeyler okumuştum budizmle ilgili onların 4 temel ilkelerinden ilki dukkha yani 'acıyı çekmek.' Doğarken ciğerine oksijen girer acı can verirken acı yaşlılık acı hastalık acı lezzetlerin yok olması acı acı acı acı...Hayat mutlak iyi hakikatlerin olduğu bir yer değil olsa ilahlık vermemiz gerekirdi. Sürekli bir çalkantı değişim dönüşüm içerisinde elbette, arızi olduğu için olmalı. Eğer bunlar olmazsa zaten sıkıntı çünkü bu sefer bu imtihanlar zorluklar meşakkat külfet olmazsa yaşamın kıymetini anlayamayız hayatımızın değerini arttırmayız. Bir şey ancak zıddıyla çarpışınca bilinebilir, anlaşılabilir. Hal böyle iken bizim acılara lüzumsuzca sanki yakınınca geçecekmiş gibi feryadu figan etmek yerine tam tersine onu yüklenmek hayatı olduğu gibi kabullenmek acısını çekmek gerektir. Bence ancak bu sayede insan hüzünden tam olarak sıyrılabilir

Sizin Hayır bildiklerinizde şer, Şer bildiklerinizde hayır vardır. ALLAH bilir, siz bilemezsiniz Bakara Suresi 216

“Muhakkak ki her güçlükle beraber bir kolaylık vardır, gerçekten güçlükle beraber bir kolaylık vardır”
İnşirah suresi 5,6


Arkadaşlar biraz uzun ve çokca dini içerikli olmuş olabilir mazur görün çokca uğraştığım bir mesele olduğundan uzunca yazayım dedim