zeki demirkubuz

çok kapı ve sessizlik.

geçen gün bahçeli'de yürüyorduk arkadaşlarımla. ben yüzümde minik bir gülümsemeyle, başımı yukarı kaldırıp derin bir nefes aldım. bu benim güzellikleri kendimce takdir etme ve o anı iyice idrak edip andan zevk alma hareketim. keyifli olduğum zamanlarda yapıyorum bunu, o an beynime kazınmış oluyor böylece. sonra bir baktım, arkadaşlarım aralarında benimle ilgili bir şeyler konuşuyorlar. neymiş efendim, zeki demirkubuz filminde miymişim. öyle işte, komik gelmiş onlara, güldüler biraz aahahha. başlığı görünce aklıma direkt olarak bu anı geldi...

bu huzursuzluk meyvesini vermeli artık

benim için tanım: anlatmak istediğini insanın gözüne sokmadan hissedilmesini sağlayan yönetmen. bazen de hiçbir şey anlatmak istemiyormuş da sadece karakterlerin hayatından kesitleri önümüze koymuş gibi geliyor
o kadar da diyaloğa ihtiyaç olmadığını düşündürüyor. filmlerin çekildiği türkiyenin atmosferi benim için çok güzel geldiği için ara ara konudan kopup insanları ve etrafı izlerken de bulabiliyorum kendimi.
yer yer insanın içini sıkan izlerken dahi fazlasıyla yoran sahnelere şahit olabilirsiniz lakin gerçek hayatta da kaçmaya çalıştığımız, bizi sıkan ve yoran şeylerle karşılaşmıyor muyuz?
son kertede sevdiğim filmleri olan sevdiğim yönetmendir.