insanların mutsuz olmasının sebepleri

bir kitapta okumuştum, şöyle bir önerisi vardı bir düşünürün:
kendi benliğinizi, en yakın arkadaşınız olarak görün ve en yakın arkadaşınızla her zaman en çok vakit geçirin. insanlar gerçekten kendi benlikleriyle vakit geçiremedikleri için, keşfedemedikleri için mutsuzlar. yoksa hangi farklı ruh, bir başka ruhtan daha üstün olabilir ki?

Düşünme tarzı, mutsuz olma sebepleri listesinde bir madde olabilir. Bazıları var ki sürekli kötüye yorar, belayı kendilerine çekerler. İyi yönden bakmak, güzellikleri görmek onlar için çok zordur. Ondandır ki mutluluk denen şey burunlarının dibine kadar da gelse ne kokusunu alabilirler ne de içlerine çekebilirler.

gazi üniversitesi tıp fakültesi açıklamaları.

Özetle: öyle olmaması gerektiğini bildiğin ya da hissettiğin bir şeyin içinde olmak en büyük mutsuzluk kaynaklarından biri bana göre. İçinde olsan da o bütünün parçasından biri olmadığını hissediyor olmak, uymayan yerde, uymayan insanlarda, uymayan işlerde, aitliğini hissedemediğin bir hayatta parça olmak

İnsanlar üzülür ama mutsuzluk cok uzun zamanlı bir kavram gibi. Mutlu oldum deriz ama mutsuz oldum demeyiz mutsuzum deriz sanki hep mutsuzmuşuz ama işte arada mutlu oluyormuşuz gibi. Mutsuzluk, olumsuz olaylarin beraberinde gelen birtakım çaresizlik ve ümitsizlikten kaynaklanıyor gibi. Sanki hep bu çaresizliğin icinde kalacakmışız hiç çıkamayacakmisiz hissi. Bazi gerceklerin yuzumuze tokat gibi vurulup bu gerçekleri degistirememek yani çaresizlik insanı çok mutsuz eder.

İnsanlar yetinmeme hastalığına yakalandığından ,her şeyi birileri görsün diye yaptıklarından ve kendi dünyalarından çok başkalarının dünyasını karıştırdıklarından beri mutsuzlar bence.
Ânı yaşamadıkları, geçmişe vah vah edip geleceği düşünmekten vazgeçmeyecekleri ve başkalarının dünyasına burun sokmaktan vazgeçmedikleri sürece mutsuz olmaya mahkumlardır diye düşünüyorum

Genel anlamda beklentilerdir.(bence)
Kendinden bir şeyler beklersin; başarılı olmayı beklersin, sabah ilk alarmla uyanmayı beklersin, anahtarı evde unutmamayı beklersin, beceremezsin olmaz.
Karşındakinden bir şeyler beklersin; seni sevmesini beklersin, sana değer vermesini beklersin, sana saygı göstermesini beklersin, sana günaydın demesini beklersin, özür dilemesini beklersin, teşekkür beklersin, ödünç verdiğin kitabı getirmesini beklersin…
Yolda gördüğün kediden kendini sana sevdirmesini beklersin, en azından ben bekliyorum.
Önüne koyulan yemekten bile senin karnını doyurmasını beklersin.
yani herkesten ve her şeyden bir şeyler beklersin. Beklentin boşa çıkınca da bir eksiklik hissi, ardından mutsuzluk peşini bırakmaz.
Beklentiler sadece üzer.