içi ölüm çeken birini yaşama bağlamaya çalışmak

nasıl yapılır sevgili dostlar, birini yaşatmak için ona ne gibi sebepler sunmak gerekir?
yoksa bizim yapabileceğimiz hiçbir şey yok mudur?

Başlık tematikte kalmıştı o yüzden geldim. Aslında başlık sahibinin dediği eylemin nasıl yapılacağına dair bir fikrim yok. Ciddi bir konu olduğunu düşündüğüm için özellikle psikiyatriden anlayan üst dönemlerimin yorumunu merak ediyorum.

İnsanın kendi canına kıydığı bir son bir şeylerin çözümü olmamalı bence.

Öncelikle bu kişinin yaşama bağlanmak için sebepler oluşturması ve bir yandan da yaşama bağlanmayı istemesi gerektiğine inanıyorum. Konfor alanının dışına çıkmak da bu kişiye yardımcı olabilir. Bunlar başlangıç adımları ve büyük ihtimalle en zor adımlar olacaktır. Profesyonel destek alması da bu konuların kolaylaşmasına faydası olacaktır.

Şayet bu gece uyumadığım için yarınımı uyuyarak geçirmezsem yarın size anlatabileceğime inandığım konudur. Suisidal düşünceler depresyonun getirisidir. Depresyon başka hastalığa sekonder bir hastalık da olabilir. Şayet yarın sizinle olursam Depresyon da size anlatabileceğim bir konudur. Mesela nasıl depresyona girilir?

muhtemelen anlamsızlıkta boğuluyordur. bu bir dine inanan veya inanmayan herkese olur ki sıklıkla inanan birini daha sert vurur (bkz dinlerin bu dünyanın boş olduğunu, oyun ve eğlence alanı olduğunu, insanın aslında başka bir dünya için yaratıldığını söylemesi; dünyaya aidiyet hissini yok etmeyi amaçlaması)

Ona çocukluğunda gibi hissettirin. Gerekiyorsa sorun en sevdiği çizgi film neymiş onu izleyin ya da ninni söyleyin başını okşayın, abur cubur getirin, komik şeyler izletin, yalnız bırakmayın ve sakın ha sakın "bu dünya çokh anlamlı yha, yaşamakh çok güzel yha" gibi cümleler kurmayın. O bunu duymalı değil idrak etmeli çünkü. Duyarsa muhtemelen ters teper, gösterin nasıl yaşanır nasıl zevk alınır

Bir umut işe yarar

İlginç bir çıkmaza girmiş insan olabilir. Maddi kaygısı yoktur hatta akranlarına göre iyi bir haldedir. Ne bileyim iyi bir aşk hayatı, problemsiz aile ilişkileri vardır huzurludur ama mutsuzdur. Mükemmelliyetçi bir insandır ve istediği kişi olamamak onu yoruyor olabilir. Şöyle düşünüyordur belki:

sabah kalktım duşumu aldım kahvaltıda lezzetli envai çeşit kahvaltılıklardan birer ikişer yedim sıcak çaydan bir yudum aldım. Okula/işe gittim. Anlamsız koşuşturdum. sevgilimle el ele cadde boyu yürüdüm. Bir sokak lambasının altında uzun uzun usul usul öpüştük. Eve geldim lezzetli bir akşam yemeği yedim. Saçma bir dizi izledim. Yoruldum.Uyudum.

Uyandım. sabah kalktım duşumu aldım kahvaltıda lezzetli envai çeşit kahvaltılıklardan birer ikişer...

Yoruldum..

Kimseye bir şey anlatmadım anlamazlar dedim. Kitabın ortasındayım ve yazarın akıcı bir dili yok sanki..

Böyle birini tanıdım. Böyle demişti bir arkadaş.. dönemseldir sanırım kendi kendine bağlanır hayata inşallah. Bağlanmıştır umarım o arkadaş..

biraz uzakta kendisi merak etmiyor değilim, umarım hayatımın bir bölümünde tekrar bulurum onu.

Kendim için bunu yorumlamak isterim. Geçenlerde yakın bir arkadaşımdan şu yorumu aldım,
Lavinia, sen gerçekten ölmek istiyorsun hatta potansiyelin var ancak bundan korkuyorsun, korkaksın.
O an güldüm ve saol ya kardeşim ne güzel bir tespit eheh (!) dedim dalgasına ancak düşündükçe ilgincleşen bir söz. Ölmek kaçınılmaz bir son iken, bunu istememiz veya istemem neden yanlış bir sey olsun ki? Yaşamaya bağlamak, onu "hayata" döndürmek çoğu zaman boş laflardır. Yaşamak yükü ağırdır. Belini büker, içini söker. Tüm organların ezilirmişcesine ağrır, belki içinde bir şeyler ölür zaten her daim. Yaşamak yükü ağırdır ve kimseyle de paylaşılmaz. Bundan dolayı kimse kimseyi de "hayata" döndüremez, yaşamaya baglayamaz. Ölüm her şekilde içimizde ve her daim düşüncelerimizde, zaten ölmek için yaşamıyor muyuz?