baba tarafının genelde sevilmemesi

Etrafımdaki pek çok insanda gözlemlediğim durum.
Genelde haladan kaynaklanıyor. Tabii bir yerde babaanneniz de annenizin kayınvalidesi oluyor, bence bu da etkili. Yine de kesin bir şey söylemek zor, akraba sonuçta. Çoğunlukla sevilmez zaten.

Sebep genelde miras davaları falan olur, anne tarafında öyle dertler yok çünkü niye "some ataerkil toplum problems"

En sevdiğim kuzenim halamın benle yaşıt kızı. Hiç amcam yok. Türkiye'de sıradan bir Ailedeki en büyük problemin küçük amca ya da elti olduğunu düşünüyorum.

babamın ailesinin bazı yönlerden çok değişik özellikleri var, hiç tasvip etmeyeceğim ve rahatsız edici bulduğum şeyler bunlar. ama annemin ailesinde de farklı yönlerden hoşuma gitmeyen şeyler var. çünkü bütün insanların hem iyi hem kötü tarafları var. tasvip etmediğim şeylerin yanında güzel özellikleri de var yani bu insanların çoğunun. hoşlanmadığım kişiler olduğu gibi çok sevdiğim insanlar da var her iki taraftan da.
baba tarafından bazı akrabalarımın beni sevmediğini biliyorum, hissediyorum. aslında benimle kişisel bir problemleri olduğundan değil, farklı şeyler giriyor işte araya. ben de bayılmıyorum zaten onlara. bir iki tanesinin elle tutulur hiç iyi yanı yok doğrusu, en azından bana karşı yok, onlardan tamamen uzak durmak en güvenlisi. ama diğerleriyle medeni bir çerçevede ve gerekli mesafe korunarak bir şekilde iletişim ve ilişkileri sürdürmeye çalışıyorum. sanırım burada önemli olan şey mesafeyi koruyabilmek, bazen karşı taraf tarafından çizgi aşılıyor ama yine de idare edebildiğimi düşünüyorum. bir de çok umursamamak lazım insanları, yani birini sevmemek bile içinde umursamayı barındırıyor. çok yakın, çok samimi olmak gibi bir amacım zaten yok, tarzlarımız da uyuşmuyor zaten, insani ilişkiler belli bir ölçüde devam etsin bana yeter. ama bunu samimiyetsiz ilişkiler şeklinde düşünmeyin, böyle bir durum değil bahsettiğim. bazı şeyleri de babamın hatırı için yapıyorum açıkçası, babam akrabalık ilişkilerine çok önem veriyor, o mutlu olsun istiyorum ben de.
bir de büyüdükçe insanlarla empati yapmayı öğrendim, bana anlamsız gelen şeylerin onlar için anlamlı olabileceğini anladım. bu da bana yardımcı oldu birçok açıdan. babamın babası olan dedem sert birisi, bazı şeylerden dolayı dedemi hiç sevmezdim küçükken. 10 yıl kadar önce bir dönem bu dedemle biraz fazla vakit geçirdik bazı nedenlerden ötürü. sonra ben dedeme alıştım, onu anlamayı öğrendim. yaşam tarzı bence saçma ama onun bildiği tarz bu demek ki diye düşünmeye başladım. dedemin iyi yönleri olduğunu gördüm. dedem soğuk biri mesela, normalde hoş geldin filan demek için öylesine sarıldığım dedeme sıkı sıkı, uzun uzun ve sevgi dolu sarılmaya başladım. ilk başlarda ona ilginç gelmişti sanırım, böyle duygusal şeylere alışkın değil çünkü, biliyorum. ama bir süre sonra bir baktım ki dedem de bana karşılık veriyor. beni sevdiğini hissetmeye başladım. aramızda bir sıcaklık oluştu, seviyorum artık dedemi. :)) yani sanırım güzel adımlar atmak güzel şeylere sebep olabiliyor bazen.