sessizliği paylaşmak

benim için o kişiyle samimi olduğumun göstergelerinden biridir.konuşma ihtiyacı hissetmem o sırada,sessizliği bozmam yanımdaki insan da bozmaz..zaten bu nedenle susmak değildir de sessizliği paylaşmaktır.anın tadını çıkarırım.güzeldir :)

Montaigne denemelerinde insanların birbiriyle anlaşmasından bahsederken önce söz ile sonra vücut dili ile sonra gözler ile en son aşama olarak da sessizlikle yani susma haliyle olduğunu anlatıyor. O da o başlığında şöyle bir alıntı yapıyor:

"ve susmada bile nice sözler, yalvarmalar vardır"

Hayattan yorgun düşmüş kişilerin iletişim kurma biçimi.

geçen cuma bir arkadaşımla buluştuk. yoğun bir şekilde çalışmıştım son üç haftadır, tam çıkışında buluşup film izlemeye gittik. baktım Django'yu izlememiş dedim sen bunu seversin - a beautiful mind da vardı, onu daha çok severdi aslında ama onu öngöremedim, o benim hatam - izlemeye başladık. etraf karanlık, ben çok yorgunum, filmin sesini kısmıştım zaten uğultu gibi gelmeye başlamıştı bana. koydum başımı omzuna, dünya umrumda değildi o an açıkçası. Hem sessizliği hem karanlığı paylaştık, ilaç gibi geldi o yorgunluğun üstüne. ne ışıksızlık ne başka bir bedenin varlığı sıkıntıydı. Duygusal bakış açısını bir yana bırakırsak, iki insanın en savunmasız olduğu anlardan birindeydik o sırada. velhasılıkelam sayın yazarlar, güven önemli, kafa uyumu önemli. bunlar olunca insan kendini evrimsel boyutta tehlike arz eden durumlara bile sokabiliyor gönül rahatlığıyla.

Çok sonra gelen edit: buralara birileri bakıyor mu bilmiyorum ama entrylerimde bahsettiğim 'beyefendim' ile ilk buluşmamız idi bu anlattığım. Kendimi fazla kaptırmamak adına arkadaşım diye bahsetmişim. arkadaşım falan değil halbuki, zaafım olan bşr beyefendiydş hep. Neredeyse yedi aydır birlikteyiz şimdi. Daha nicelerine, güzellerine:)