Yanlışlıkla depresyon tanısı aldığım gün, ağlayarak tüm problemlerimi anlattığım odadaki kişi ben odadan çıktıktan sonra arkamdan gelip şey demişti "anlattığın şeyler rahatlamana sebep olur. Fakat sonrasında yalnız kaldığında yine eski haline dönersin. Bu nedenle iyi olduğunu sanabilirsin ama daha kötü olacaksın" demişti. Bu sözler bende şok etkisi yaratmıştı. Çünkü cidden tünelin ucundaki ışığı gördüğümü sanmıştım. Sonra anladım ki kendi yalnızlığımdan kaçıp başkalarının kalabalığına sığınarak kendimi ve dertlerimi iyi oldu sanıyormuşum. Ama hiç iyi olamamışım. Ben depresyonu yıllarca koynumda beslemişim. Kendimle büyütmüşüm. Varlığını inceden inceden reddetmişim. Kalabalıkta huzura erdim sanıp aslında kalabalıktan korkmuşum. Başkaları mutlu olsun diye yaşayıp yaşamaktan zevk almamışım. Ben varlığını inkar ettiğim her şeyin benim varlığımın dizlerinin dibine sığındığını görmekten kaçmışım.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?