bir şey itiraf et

gecenin bir vakti just dance videolarını açıp deli gibi dans ediyorum ve bayılıyorum.

son gördüğümde bir kere sarılsaydım bugün neler farklı olurdu diye çok düşünüyorum

dersteyken anlatılanları anlıyormuş gibi yapıyorum ama anlamıyorum __"

Lise 3 e kadar idrarın testislerde depolandığını zannediyordum. Beni böyle düşünmeye iten şeyin cremaster refleksi olduğunu üniversitede öğrenerek gerçekle yüzleştim maalesef.

Ezan saatlerinde Allah'ın dünyaya inerek ezan okuduğunu ve tam o saatlerde geri dönmeden önce ölme sırası gelen insanların canlarını alarak göğe yükseldiğini düşünürdüm. Ezanclockfobim buradan geliyor sanırım.

kendime bile birçok şeyi itiraf edemezken buraya yazacak bir şeyim olduğunu sanmıyorum

Konserlerde eğlenemiyorum. Saatlerce ayakta durup yorulmayı, o sıkışıklıkta terlemeyi ve iğrenç sigara kokusunu falan cidden sevmiyorum. Keşke konserler konferans salonlarında olsa. Hoş, konferans salonları da beni direkt uyutuyor.

edit: 13.02.23. ne kadar çok şey değişiyor gerçekten. konserlerde eğlenmeye başladım. sıkışıklıkta dans etmeye bayılır oldum. sigara içer olmam en şaşırtıcı nokta. ama konferans salonları beni hala uyutuyor. bir de konserden önce ayakta bekleme kısmını sevmiyorum hala uzun uzun. ama çıkarıyoruz tadını bu gece hayatının :)

Serçelerin güvercinlerin yavruları olmadığını epey geç öğrendim ve çok zor ikna oldum :(

sana yalan söylerken tek amacım seni kaybetmemekti, sonrasında ne desem de bana inanmadın ama eğer başta dinlemiş olsan belki de beni zaten sevmeyecektin.

hayatım "ya şunu yapsaydım" "ya söyleseydim" "ya ısrar etseydim" cümleleriyle o kadar dolu ki. "keşke yapmasaydım" pişmanlığı daha iyi, daha katlanılır. aklınızı kurcalayanı yapın gitsin.
(ne kadar klişe oldu ya bu da.)

edit: (benim bu yazıyı paylaşsam mı ikileminde kalıp atayım gitsin ya demem gibi.)

çok fena sağımı solumu karıştırıyorum öyle böyle değil

Kafamı bir türlü toparlayamıyorum(genel)

Doktorluk yapmak istediğim bir meslek değil
edit:yok ya yapılır yapılır :)

İlerde ne yapmak istediğime dair hiçbir fikrim yok, alternatifleri sıralıyorum ama hiçbirine bunu istiyorum bunun için çabalamalıyım diyemiyorum

bazen o kadar soğukkanlı oluyorum ki ya acaba taş kalpli miyim duygusuzun teki miyim diye düşünüp kendimden korkuyorum

ay bi de modası geçti ama hâlâ tumblr kullanıyorum

Çok küçük şeylerde bile bazen kardeşlerime çok sert oluyorum, aniden bir yükseliyorum :/çevremdeki diğer insanlara karşı hiç yapmadığım bir şey olmasına rağmen. aradan 5-10 dk geçince kendime neden diye soruyorum acayip pişman oluyorum.

Sevdiğim kimse yok. Ama birini seviyormuşum gibi üstü kapalı şeyler yazınca daha keyifli oluyor. Tüm kırgınlıklarım ve üzüldüğüm tüm şeyler, hayatımdan verdiğim örnekler... Hepsini artık arkadaşım olmayan insanları düşünerek yazdım.

sabah sol kolumun üstüne yatmış bir şekilde uyanırsam günümün kötü geçeceğine inanıyorum

birkaç yıl sonrasını bırakın birkaç ay sonrası için bile bir beklentim yok

çok mutsuzum

Gütfsözlük'teki ilk eksiyi ben aldım

İngilizce'yi de, türkçe'ye yakın bir hakimiyetle kullanıyorum, ana dil seviyesinde bir ingilizcem var. ancak ne olursa olsun ana dilim değil. bazen gerçeklerin ağırlığından kaçmak için söyleyeceğim şeyleri ingilizce söylüyorum. türkçe duymazsam kalbime o kadar etkimiyor, ağırlığı altında ezilmiyorum çünkü. "i screwed up" demek " her şeyi batırdım, mahvettim" demekten daha kolay benim için. bir gerçeklerden kaçış mekanizması olarak dil değiştiriyorum yani işin 'türkçesi'.

Sürekli pot kırıyorum ve çok sakar birisiyim. Kendimi, yazın bodrumda başlayıp yaz sezonu geçince İstanbul'a taşınan dizilerdeki başrol kadın gibi hissediyorum. Fakat farkımız var: Onlar her zaman asıl adamı kapıyor...

pandemi yüzünden henüz gütf'ün kapısından içeri giremedim. aynı durum kare çarşı için de geçerli. insanlar kare çarşıdan bahsettiklerinde gazi'li oluşuma zeval vermemek için biliyormuş gibi yapıyorum:(

michael bay'i tarkovski'ye tercih ederim.

Kısa sürede gerçekleşen tevafuklar zincirlerinden korkuyorum 👀 bazen gereğinden fazlaymış gibi geliyor bu tevafuklar halkası 👀

Sosyal ilişkiler yeterince sağlam olsaydı çoğu insan romantik bir ilişkiye ihtiyaç duyduğunu hissetmezdi. Arkadaşlar gerektiği kadar güven ve destek sağlamadığı için yalnızlıktan kurtulmak isteyen insanlar, kendisi tarafından yalnız bırakılmayacağına emin olmak istedikleri türde bir ilişki arayışına giriyorlar.

Edit: bu bir itiraf mı bilemiyorum

Edit Not: Romantik ilişkiler ansızın gelir. Birisine karşı olağan halimizden bambaşka biri olduğumuzu ya da olmak istediğimizi fark ederiz. Hiç kaybolmamış bir şeyi/birisini fellik fellik arayıp zorla bulmak bana samimi hissiyat vermiyor. Sırf birisi olsun diye halden meyve-sebze seçer gibi insan bulmak da ayrıca ayıp geliyor.

bunu nasıl anlar nasıl yorumlarsınız bilmiyorum ama bazı insanların beynini yalama isteği duyuyorum ben. umarım çok ürkütücü bir itiraf olmamıştır..

Tıp fakültesine hiç istemeyerek geldim. Umarım alışabilirim ve sevdiğim, istediğim bir yer haline gelir..