bisiklet sürmek

Ben okurken lisemi hayalimdi. fakülteye bisikletle gitmektir, kampüste dolaşmaktır, o'dur bu'dur. Birinin ah'ını aldım galiba gazi'ye düştü benim drop.

Bir hayalin üstünü daha cizdik.

Tolstoy'un, 7 yaşındaki oğlunu kaybetmesinin ardından kendisine hediye edilen bisikletle 67 yaşında öğrendiği eylem.
Tolstoy'un acısının azalmasına yardımcı olmuş ayrıca.

Ortaokulda arkadaşlarla sürekli bisiklete biner mahalleyi milyon kere turlardık. Memleketim genel olarak düz bir şehir olduğu için Ankara yokuşlarına alışamadım..

küçükken bana 'kendi başıma bir yerlerden, bir şeylerden uzaklaşabiliyorum' hissiyatı yaşatan aktivitedir. rüzgarı yüzümde ve şaçlarımda duyunca özgürmüşüm gibi hissederdim, yani o küçük mutluluğu kendimce özgürlük olarak adlandırırdım. sonradan özgürlük hakkında düşüncelerim değişti tabi.

''ve kalbim kanadı; çünkü ancak özgürlük arayışında hissettiğiniz derin arzu size gem vurduğunda ve özgürlükten bir amaç ve bir bütünleniş olarak bahsetmeyi terk ettiğinizde, gerçekten özgür olabilirsiniz. siz, günleriniz endişesiz ve geceleriniz bir istek ve üzüntüden uzak olduğunda özgür olacaksınız.'' - halil cibran

Başlık sahibi yazarımızın (yazar: highwaytohell) da dediği gibi terapi etkisi vardır, aynı yürüyüş yapmak gibi. Ben bu eylemi ortaokulda neredeyse her gün yapıyordum ama yaşadığım yer tepe bir bölge olduğu için küçük sayılabilecek bir alanda "0" çizmekle yetinirdim. Neyse, bisiklet yolu vardı da biz mi binmedik.

Burayı çoğunluk biliyordur ama yine de yazayım. Ankara'da bisiklet sürümesi en keyifli yer Eymir gölü olabilir. Bisiklet kiralamak biraz pahalı ama değer bence. Kendi bisikletinizi götürebiliyorsanız zaten en iyisi. Artık ring otobüslerini de kaldırmışlar o yüzden arkayı kontrol etmeye gerek kalmıyor, Gölün kenarındaki asfalt yolu otobana çevirebiliyorsunuz :)

(bkz: terapi etkisi yaratan şeyler)