kıskanılan şeyler

bazen insanların basit, komplike olmayan hayatlarını kıskanıyorum. her şeyi çokça düşünmek zorunda kalmadan yaşayabilmelerini kıskanıyorum. aramızda kalsın ama bazen cehaletin getirdiği mutluluğu da kıskanıyorum.

Dışarıdan bakınca güzel gözüken şeyler kıskanma değil merak uyandırıyor bende örneğin bu kadar çok gezebilmek nasıl bir duygu, başka ülkeden insanları yaşadıkları yerlerde gözlemlemek nasıl bir histir ki, bu kadar severken çok sevilmeyi nasıl başarıyorlar? Bu kadar iyi anlaşabilen insanlar nasıl tanışmış nasıl denk gelmişlerdir ki?
Ne zaman birinin hayatında bir şeyi güzel bulsam ve imrensem kendi kendime yerinde olmak ister miydim diye sorduğumda hep o yere ait olmadığımı hayalimde bile hissederim ve bu kıskanmamama, üzülmememe sebep olur. Ait olduğum hayatta imkanlarımı zorlamayı ve çıkan sonuçla her şartta yaşamayı isterim,tercih ederim

T:Kişide var olmayan şeylere kişinin hasetlenmesi durumu.
Yanlış anlaşılmasın,imtina etmekten bahsetmiyorum,aradaki farkı da biliyorum.

Benim kıskandığım şey İnsanları umursayabilme özelliği.

Çok övülen 'siklememek'mevzusu var ya hani,çok da matah değil.
Direkt herkesten vazgeçebilmek sonsuzluk gibi görünse de aslında hiçlik.

Ve problem şu:
Ben depresyona girmedim.
Yani yeni versiyonum direkt bu.
Eski versiyonum bire bir ilişkilerde daha iyiydi :/